Project gallery wall, diy. Een heel bijzonder kaartje gevonden op zolder.

Terug op de blog, veel te lange pauze (wederom), excuses voor de lange stilte. Het blijft een worsteling, ik besteed het liefst zo min mogelijk tijd kijkend naar een scherm(pje). Liever zuig ik op wat ik zie om me heen, ga ik mee in mijn gevoel en bovendien, mijn creativiteit viert hoogtij zodra ik minder online ben. Het liefst leg ik mijn telefoon weg en ga mijn eigen gang, vanuit het ene idee vloeit het andere, een heerlijke flow waar ik volop van geniet. Ik vind het geweldig leuk om met je te delen. Oprechte reacties en complimenten zijn het mooist. De drive om te presteren ontbreekt, het hunkeren naar erkenning is mij onbekend, ik wil gewoon doen waar ik gelukkig van word en waarvan ik geniet. Ik vind het fantastisch anderen te inspireren, met veel plezier en rode wangen ontvang en lees ik de lieve berichten vol complimenten, al kan ik ze zo moeilijk in ontvangst nemen, perfectionistisch als ik ben, wetende dat ik altijd beter kan, is het accepteren van complimenten op wat ik mijn matige werk vind nog weleens lastig. Maar dat weet jij niet, dus bedank ik je. Mijn middelmatig kan voor de ander het hoogst haalbare zijn, net zoals mijn beste werk voor een ander ondermaats kan zijn. De tweestrijd is ingewikkeld, hoe deel ik met je wat ik doe als ik in die fijne flow zit die ik niet wil onderbreken, terwijl ik weet dat je het leuk vind en ik je ermee kan inspireren, wat ik graag wil. Wie weet vind ik hierin ooit een balans en zie ik de schermtijd niet meer als een last. Ik denk dat er dan zomaar iets moois kan ontstaan. Nu even over vandaag, een dierbaar kaartje, gevonden op zolder. Project gallery wall, we doen zoals altijd weer rustig aan en er zit niet zoveel schot in maar vandaag maakte ik een bijzonder begin.

Op zolder staat de doos, hij staat er zo'n drie jaar, een paar keer keken we er vluchtig in en zette het weer weg. Zoveel zooi op zolder, een bergzolder. Bella is de enige van ons die er rechtop kan staan, in het midden, de punt van ons huis. De zolder heeft een enorme aantrekkingskracht op Pepijn en Annabel, het luik open, de krakende vlizotrap op en je bevindt je zomaar op een plek waar niemand je weet te vinden. Er is slechts een lamp, aan het begin, de rest van de zolder wordt verlicht door een lichtjesslang die Anne-Roel en ik jaren geleden gebruikte als kerstverlichting, nog voor de kinderen er waren. De helft van de slang geeft inmiddels geen licht meer. Het zorgt voor een bijzonder sfeertje. Het is er altijd warm, zomers zelfs te warm, dat is ook de reden dat we dozen en andere spullen die we niet gebruiken de zolder op schuiven zonder het echt netjes een plek te geven. De ene doos schuift de andere naar achter en zo ontstaat er een enorme rij dozen en kunnen we zelf de zolder niet meer op. Ik besloot onlangs daar iets aan te doen en nu is er een ruime doorgang van voor naar achter en zien we eindelijk wat er eigenlijk allemaal op zolder ligt. En zo vond ik een stapeltje bijzondere boekjes en in een van die boekjes zat een klein kaartje.

Ik noem het mijn gallery wall maar eigenlijk doe ik het weer net even anders. Ik zocht een oplossing voor de tv, mijn boeken en de vele lijsten die ik in de loop der jaren heb verzameld. Een boekenkast is voor mij te gewoontjes, zo ook een tv meubel en een wand met alleen lijsten vind ik te permanent, liever schuif ik nu en dan met mijn spulletjes en verander ik het af en toe. Vandaar mijn planken wand met ruimte voor alles wat ik erop kwijt wil. Meer dan genoeg lijsten in huis, nu moet er nog iets in. Ik hou het graag persoonlijk maar ik wil niet alleen foto's gebruiken. Er zijn van die mensen (mijn moeder) die iets in hun hoofd hebben wat dan ook direct moet gebeuren, ik heb iets in mijn hoofd wat moet ontstaan. Hoe vaak ik nu al heb gehoord of ik nog iets in de lijsten ga doen en wat, het is niet op twee handen te tellen. Mensen zijn vaak zo onrustig en ongeduldig. Ja, er komt iets in maar ik weet nog niet wat. Als ik dan op zolder het geboortekaartje van Willy, mijn schoonmoeder, tegenkom weet ik direct dat die een plekje krijgt in een lijstje. Na haar overlijden hebben we de dozen op zolder geplaatst met daarin wat van haar persoonlijke spulletjes, niet eerder was er de behoefte erin te kijken, dat heeft tijd nodig. Ik vond een poëziealbum, wat oude fotootjes en dit kleine kaartje. Van voor ons heel lang geleden, toen wij er nog niet waren en zij nog maar net.

Een bijzonder kaartje in een lijstje van mijn schoonmoeder, een van de spulletjes die we hebben gehouden na het opruimen van hun huis, dit huis, nu ons huis. Ik gebruikte een restje behang als achtergrond, de zwart witte grafische print vind ik mooi in contrast met het vergeelde papier van het oude kaartje. En het is net even anders, waar ik van hou en waar zij ook van hield. Bij thuiskomst is Anne-Roel verrast, blij verrast. Het geboortekaartje van zijn moeder, voor ons nieuw, niet eerder gezien. Ik vind het mooi. Het is een goed uitgangspunt voor de gallery wall, iets van alle tijden, oud en nieuw, iets van ons en iets van anderen. Van mijn ouders kreeg ik twee schilderijtjes, kitsch, een beetje kitsch moet er ook bij. Twee portretten, waarbij ik direct een idee heb voor de foto's die ik wil gaan gebruiken. Komt allemaal nog, later. En dan laat ik het je natuurlijk weer zien. Tot de volgende keer, liefs.

Aan tafel. Zondagmorgen ritueel. Vader en dochter. Net voor de tranen en de stront.

Zomaar een extra zondagochtend, want een vrije maandag is een extra zondag. Het is Pinksteren, drie dagen weekend. Zoals altijd ben ik als eerste op, ik geniet van de stille ochtend, de eerste uurtjes alleen voor de rest uit bed komt. Deze zondag begin ik op de bank met op schoot mijn laptop en typ dit blogbericht. Als de zon schijnt zoek ik mijn favoriete plekje op in de tuin, waar ik op een schapenvacht zit, genietend van mijn verse kop thee terwijl ik luister naar de vogeltjes die net als ik in alle vroegte de dag beginnen. Annabel kruipt bij papa in bed, naast hem kijkt ze filmpjes op zijn telefoon terwijl hij nog even doorslaapt, zo goed als dat kan, voor zover zij dat toelaat. Pepijn ligt nog lekker te slapen in zijn bedstee, als hij wakker wordt leest hij een boek, pakt zijn IPad of kruipt ook hij in het grote bed, naast zijn zusje. 

Aan tafel heerst er rust aan de ene kant, Pepijnemans en ik eten, drinken en knuffelen. Aan de overkant energiebommetje Bella en papa. We vragen tig keer of ze een hap wil nemen en net zo vaak of ze weer op haar kruk wil gaan zitten. Ze verdwijnt vaak en komt met van alles terug, rondom haar bord ligt het vol speelgoed, knuffels, stickervellen, soms een verrekijker. Ze zeurt over vieze stukjes die ze echt niet op gaat eten en doet wie het eerste klaar is met Pepijn, hij eet drie keer zoveel dus ze wint warempel ook weleens. Ze wacht tot Anne-Roel zijn ontbijt op heeft, klimt op zijn schoot en heeft de grootste lol, trekt zijn shirt voor zijn gezicht om hem vervolgens kusjes te geven. Pepijn verdwijnt naar de garage, in de voorraadkast staat een nieuwe pot chocopasta, voor op zijn crackers. Hij komt kokhalzend terug, zonder chocopasta. Onze bejaarde honden blijken hun vloeibare poep te hebben laten lopen, de garagevloer ligt er vol mee, grote honden, grote... Als Anne-Roel de garage heeft schoongemaakt wil hij met Bella de honden gaan uitlaten, ik pak haar gele vestje, een huilend "Jij bent echt een rotmoeder!". Verkeerde kleur geel, hier te zien in het filmpje. 

Zomaar een zondagochtend. 

               

Wat doen we met de tv? En alle veranderingen tot nu toe, voor en na.

Ik wilde mijn groene wand weer roze hebben en ook graag een nieuw behangetje, een heel nieuw plan voor deze hoek in huis, zonder de oude tv, graag. Omdat én verf én behang én een nieuwe tv drie keer kans was voor Anne-Roel om ergens bezwaar tegen te maken moest ik er een paar weken voor uittrekken om dit voor te bereiden. Hij vindt alles prima, achteraf, alleen weet hij dat vooraf meestal nog niet. Dat vergt dus enige subtiliteit en een stukje geduld. Hij was nog helemaal niet uitgekeken op het groen, of het gele marmer en beton behang. Nu vindt hij het een verbetering en is hij net zo blij met het resultaat tot nu toe als ik. 

We begonnen met een grijze bank van mijn oma en een wit houten bankje onder de tv uit onze vorige voortuin. En de roze muur. En witte muren zonder behang. We hadden verschillende ideeen, zoals een voorzetwand met in de wand de tv weggewerkt, of een kastenwand op maat waarin de tv zou wegvallen. Beide heel definitief en niet ideaal als je zoals wij weleens iets wil veranderden en verschuiven in huis. Daarbij wilden we graag een andere tv maar wisten we nog niet zo goed welke, het leek vrijwel onmogelijk om iets te vinden wat mooi zou staan in het geheel. Het gele marmer en beton behang van Lile Sadi was precies wat de kale witte wand nodig had en paste mooi in het geheel met de okergele Ikea bank en de eetkamerstoelen in dezelfde kleur die we meenamen uit het vorige huis. 

Een van de grootste ergernissen in huis, de tv. Wat je ook probeert, het is en blijft vaak een lelijk ding. De tv zelf is niet alleen het probleem, het kastje van welke provider dan ook moet er ook nog bij en als je helemaal pech hebt game consoles en ander lelijk apparatuur. Wij hebben gelukkig alleen de tv en de horizon box. Ik heb een hekel aan tv meubels en ik wil graag een plekje voor mijn boeken en lijsten die nog steeds op zolder liggen. We hebben twee houten planken gekocht, wit geverfd en aan de muur gehangen, ik twijfelde tussen de lijsten erboven aan de muur hangen of een derde plank boven de tv. Inmiddels ben ik er uit, er komt een derde plank, zo kan ik nog meer boeken en planten kwijt, de lijsten kan ik erop zetten en ik kan ermee schuiven als ik dat wil. 

Tijden veranderen. In dit nieuwe tijdperk kijken we steeds meer online tv, wanneer we willen en niet op gezette tijden omdat je favoriete programma alleen dan te bekijken is. We kijken steeds meer op laptop, tablet of telefoon. Ik vind het een fijne ontwikkeling met veel voordelen. Voor ons een goede reden om een nieuwe tv te kopen. Een kleintje. Ik was een van de eersten met een groot scherm in huis, het kleinste huisje wat je kunt bedenken, ik vond het fantastisch. Toen ik nog tijd had om urenlang op de bank te hangen, in mijn eentje, nooit ruzie om de afstandsbediening en altijd kijken wat je wil. Heerlijk bijkomen van de hele week werken en weekenden dansen op alle feestjes. Trendsettend, iedereen die bij mij in huis was geweest wilde zo'n grote tv. In de straat moesten ze er maar om lachen, dat kleine blonde meisje in dat kleine huisje met die grote tv. 

Prachtig ontwerp, nooit gedacht dat ik dat nog eens zou zeggen over een tv. De Samsung Serif TV, van opzij gezien de hoofdletter I, mat rood. Een ontwerp van Ronan en Erwan Bouroullec, bekende namen van o.a. Vitra. De tv was alom vertegenwoordigd op de verschillende interieur en design beurzen in Europa en is maar bij een beperkt aantal dealers te koop. Een mooie reden voor ons om weer eens een bezoek te brengen aan de prachtige winkel Jan de Jong in onze vorige woonplaats. Als je hier nog nooit bent geweest kan ik alleen maar zeggen, doen. Veel fijner om je nieuwe tv te bekijken in een winkel vol design meubelen dan in een elektronica zaak. Kun je meteen zien hoe mooi de tv in een interieur staat, in een prachtig gestylde woonkamer setting zoals ze dat bij Jan de Jong zo goed kunnen. De Serif TV is leverbaar in drie kleuren en drie maten. Je voelt 'em misschien al aankomen, iedereen die hier binnenstapt wil de tv nu ook. Al vinden (brildragende) mannen (van middelbare leeftijd) 'em veel te klein. Gelukkig voor hen, dit is de kleinste, mini, er zijn twee grotere modellen verkrijgbaar, mét stijlvolle pootjes. Helaas niet in deze kleur rood, dat dan weer niet.


De veranderingen tot nu toe, de grote tv hangt inmiddels aan de muur in de kamer van D, de zoon van mijn allerheerlijkste liefste vriendinnetje L. Iemand blij maken met de spullen die wij niet meer gebruiken is minstens zo leuk als nieuwe spullen voor jezelf kopen. Het witte bankje staat weer in de tuin, de spiegel op de vakkenkast is stuk, de vakkenkast verplaatste ik naar de serre, in zijn plaats wit geverfde houten planken aan de muur en een brass kastje met glazen planken. De groene muur werd roze met wit en er zit nieuw behang op de wand waar voorheen de grote tv hing en de hoek om in plaats van het gele marmer en beton behang. Eindelijk een plek voor de kunst die al jaren op de grond tegen de muur in de slaapkamer stond, voor mijn boeken en accessoires die al die tijd op zolder lagen. Nu alleen nog de derde plank kopen, wit verven en ophangen, kan ik eindelijk alles op zijn plek zetten en de snoeren wegwerken.

            

Warme zomerdagen en een zelfgemaakte bohemian tent in de tuin, diy

Twee extra vrije dagen en het weekend veranderd in een mini vakantie. Bijna geen wolkje aan de lucht en veel zon, warme dagen waarop wij niet veel meer deden dan luieren en we vrijwel geen tijd in huis doorbrachten. Project woonkamer met de roze wand staat even stil, wij zijn buiten en genieten, even geen tijd voor andere dingen. Na de week van de avondvierdaagse en daaropvolgend het dorpsfeest is de rust een welkome afwisseling. We kijken niet naar de tijd, zij blijven 's ochtends langer in bed liggen, ik heb alle tijd om in mijn eentje vroeg de dag te beginnen, precies zoals we alle vier het liefste doen.



Vier fijne zomerdagen, ze vlogen om, zoals dat gaat met dagen die eindeloos zouden mogen duren. Pepijn sleepte de houten stokken van de tipi uit de garage en ik bedacht iets anders, de tipi zijn ze inmiddels een beetje ontgroeit, ze zijn alweer zoveel groter dan een paar jaar geleden toen we de tipi kochten. Ik maakte een tent zoals ik dat eerder in huis al eens deed, ik gebruikte dezelfde gordijnen en hing ze aan de takken van de grote boom in onze tuin. Een ongeduldige Pepijn en een opgewonden Annabel, het duurde even voor alles hing maar nadat ik de quilts op de grond legde hadden ze een heerlijk plekje waar ze genoten van koekjes en languit in de schaduw lagen te kletsen met elkaar.

Een fijn bohemian sfeertje, eigenlijk is dat wat ik het liefste wil in onze tuin. Ik vind het moeilijk er iets knus van te maken, ik zou zo graag een sfeervolle tuin willen met veel groen en verschillende hoekjes maar tot nu toe lukt het nog niet zo. Het is geen kleine tuin dus alles lijkt een beetje te verdwijnen, ik denk dat ik het meer zal moeten groeperen, niet her en der iets neerzetten. Net als in huis eigenlijk, bedenk ik me nu. Onze nieuwe achterburen hebben een zooi struiken en bomen verwijderd, daarvoor in de plaats kwam een meters lange houten schutting. We hebben er iets op gevonden, nieuw groen geplant, het duurt alleen even voor het groeit en dus is het nu niet helemaal zoals ik graag zou willen. Komt wel. Iets waar we wel heel blij mee zijn is de grote groene boom, er zijn er die maar blijven zeggen dat zij de boom direct zouden verwijderen, zelfde mensen die schuttingen mooi vinden. Wij houden van groen, dingen die groeien en bloeien. Overigens blijkt ook dat je gelukkig wordt van groen om je heen, of dit nu in de tuin of in huis is, kamerplanten voldoen dus ook prima. Houten schuttingen niet.

De weekenden zijn anders, sinds Annabel op school zit is het ook voor haar even bijkomen van een week vol indrukken. Wat een cadeautje, vier dagenlang weekend. Vooral als papa ook thuis is. Haar allereerste schooljaar zit er alweer bijna op, het gaat zo snel en toch is ze nog steeds zo klein. Misschien blijft ze dat altijd, naast haar grote broer. Ik geniet en knal haast uit elkaar van geluk als ze het samen leuk hebben, dat hebben ze. Net zo vaak als ze ruzie hebben en op elkaar lopen te mopperen. Gelukkig wist ik de fijne momenten die ze dit weekend deelden vast te leggen. Ik probeer het zo onopvallend mogelijk te doen, zodat ik ze niet geposeerd kan vastleggen, gewoon zoals het is, zoals zij zijn, zoals ik ze het liefst zie.

Touw, een grote boom en een paar oude gordijnen, meer heb je niet nodig. Heb je geen boom in de tuin kun je ook een waslijn spannen en daaraan de gordijnen hangen, het hoeft niet zo netjes als je zoals ik graag een bohemian sfeertje wil. Ik hing ze losjes aan wat takken, vanwege de wind legde ik onderop de punten stenen. Een quilt, of eigenlijk twee, plus een gehaakt kussen in de tent op de grond en het werd een heerlijk plekje. De wind maakte het extra fijn, de wapperende gordijnen en het zonlicht dat naar binnen scheen, stiekem heb ik er zelf ook wat tijd in doorgebracht toen de kinderen in bed lagen. Even een momentje voor mezelf met wat tijdschriften en een verse kop thee. Ik kan daar zo van genieten, een geluksmomentje onder de grote boom in mijn eigen tuin.

Met blote voeten in het gras, ik, Pepijn hield zijn schoenen en Annabel haar sokken aan. Als ik het geregisseerd had zou ik hebben gekozen voor blote voeten en ze hebben gevraagd schoenen en sokken uit te doen maar zoals ik al schreef wil ik het laten zien zoals het is. De grote boom heeft ook een nadeel, alle naalden die op de grond belanden zijn niet fijn onder de poezelige blote voetjes. Ik slaakte een paar keer een gilletje toen ik met mijn blote benen bovenop de naalden lag.

Vlak boven de tent, een paar takken de lucht in, huisvest echtpaar duif. Zij maakten daar enkele weken geleden hun nest. Helaas vonden wij al eens wat opengebroken eitjes in het gras, op een ochtend ontelbaar veel duivenveren waardoor wij alleen maar konden raden naar wat voor gevecht er had plaatsgevonden en lag er zelfs op een dag een klein dood baby duifje op de grond. Inmiddels zijn ze dapper aan een tweede leg begonnen. Wij letten zoveel mogelijk op, nu de boom veel voller is en het nest meer aan het zicht onttrokken is hopen we dat ze met rust gelaten worden. Vorig jaar verbleven er al eens twee uilen in de boom en helemaal bovenin, bijna aan de top, zit nog een nest waar al eens twee eksters hun intrek hadden gedaan. Wat heel gezellig is rond vijf uur in de ochtend als ze beide hun mooie zwart witte strot opentrekken, geen prachtig gefluit of gezang, zij produceren enkel schreeuwerige herrie. Stond ik dan, in de tuin, een paraplu open en dicht te trekken om ze duidelijk te maken dat ik niet wilde dat ze mijn kinderen zo vroeg wakker zouden maken. De boom blijft, zo beleven we nog eens wat.  

Op naar nog meer zomerdagen, hoewel ik het meest hou van wat anderen bestempelen als vies weer, regen, hagel en zelfs onweer. Ik zet het liefst de ramen open om een frisse wind binnen te laten. Ik slaap het fijnst in een hele koude slaapkamer, in mijn warme bed onder een dik dekbed. De zomer is mijn minst favoriete seizoen, ik hou meer van de herfst, winter en lente, in die volgorde, de zomer vind ik persoonlijk maar saai, er gebeurt ook maar zeer weinig, niet heel inspirerend. Toch zie ik ook de voordelen, ik geniet veel meer van de tuin nu ik iets meer weet wat ik ermee moet en we er zoveel aan hebben gedaan, er komen steeds meer fijne plekjes waar we lekker kunnen zitten, om ons heen kijkend zoals we afgelopen weekend deden, toen we nogmaals concludeerden dat het hier toch wel heel fijn wonen is. 

            

The boysroom, blue, green, palms and a new lamp. Kinderkamer met de mini spot met add-on van Tjalle en Jasper.

Een nieuwe lamp voor Pepijn, wij mochten weer iets leuks ontvangen. Ik zeg wij, die bofkont van een zoon van mij treft het maar weer, ik had hem deze lamp beloofd, na bezorging had ik daar een klein beetje spijt van, ik wil er ook wel eentje. Hoe inventief, een bestaande lamp, de Mini-spot van Tjalle en Jasper, verander je eenvoudig in een hele nieuwe lamp, ontzettend leuk en heel geschikt voor de kinderkamer. Pepijn zijn kamer in dit geval, dus hij mocht kiezen welke add-on hij wilde gebruiken voor de lamp. Er zijn er twee, de kippenpootjes, mijn favoriet en deze met de astronaut. Leuke actie: via Kinderkamerstylist ontvang je deze maand gratis de add-on naar keuze bij aankoop van de Mini-spot. Ga naar dit blogbericht en volg de aanwijzingen.

Goede verlichting in huis is belangrijk, zo ook in de kinderkamer. Vooral in een kamer als die van Pepijn, een smalle lange ruimte met slechts een niet al te groot raam waar binnenkomend daglicht wordt tegengehouden door een enorme boom in onze tuin. En zijn moeder besloot ook nog eens de schuine wand in zijn kamer in een donkere teint blauw te schilderen. In een eerdere blogpost over zijn bedstee zie je wat we sindsdien hebben veranderd. Zo hing er een andere lamp, deze komt later boven zijn bank te hangen in een hoekje van zijn kamer en zat er een ander behangetje op de muur. Hij bepaalt tegenwoordig zelf wat er in zijn kamer komt en waar het een plek krijgt, zo was ik ineens een bijzettafel kwijt, daar moest de nieuwe lamp op staan en wilde hij nog graag wat plantjes erbij. In het tuincentrum koos hij twee hangpotjes en plantjes voor erin, thuis hingen wij deze aan de houten planken van zijn bed. 

We gebruikten weer wat restjes behang, ik deed dat ook op de muur in de kamer van Annabel en om dozen mee te beplakken, nu voor het blad van de bijzetttafel van Puik Art. Je kunt dit gewoon weer verwijderen als je het zat bent. Het is een echte grote jongens kamer, Pepijn is zo trots. Leuk te zien hoe hij hiervan kan genieten, hij kan uren bezig zijn in zijn kamer en houdt het zelf graag netjes, waar ik dan weer heel blij mee ben. Onlangs vroeg hij me of hij nog een ander tafeltje in zijn kamer mocht, voor bij zijn bank omdat hij graag een woonkamer in zijn slaapkamer wil. Van mij mag het, ik vind het fijn te zien dat hij zo geniet van zijn eigen plek in ons huis Ik deed hetzelfde toen ik een klein meisje was, ik verschoof de boel graag en veranderde regelmatig mijn kamer, net zoals ik nu nog steeds doe.

★ The pastel pink blush wall, then and now and a new vintage leather chair. De roze muur, toen en nu en een nieuwe vintage leren fauteuil

Ben ik weer, na de blog wat te hebben verwaarloosd. Nieuwste ontwikkeling, ik heb mijn roze muur terug! Ik vond het groen mooi maar ik word pas echt blij van het roze, het past zoveel beter in het geheel. Fijn. Ik hou van licht en ruimte in huis, de groene muur absorbeerde licht en maakte het donker, het roze maakt het weer lekker licht. Plus, het is zo'n fijne basiskleur, subtiel zacht en vrijwel met alles te combineren zodat ik lekker mijn gang kan gaan met andere kleuren. Zo plukte ik de groene vaas weer van zolder waar ik tot nu toe geen plek voor kon vinden. Nog iets nieuws, de vintage leren stoel, een heerlijk zittende fauteuil waar Anne-Roel helaas doorzakte (de voering onderop scheurde), die moet dus gemaakt worden. Boehoe.



We blijven hier wonen. Geen nieuw oud huis in onze vorige woonplaats, geen verhuizing, geen droomhuis. Wij hebben een liefde voor oude panden, onze vorige woning was een jaren'30 huis met glas-in-lood, paneeldeuren, balkenplafonds en een erker. Het huis waar wij tien jaar geleden voor vielen. Wat zouden we graag weer willen beginnen aan een nieuw project, een oud pand opknappen, verbouwen en helemaal eigen maken, het kriebelt al tijden. Met onze neuzen op Funda speurden we naar geschikte panden en volgde elke keer het dilemma, gaan we kijken, gaan we ons huis te koop zetten, wat als ons huis jaren te koop staat, wachten we daarop of gaan we eerst iets huren, hoe moet het dan met school voor de kinderen?

Ik gebruikte dezelfde kleur roze, Powder Blush van Painting the Past als toen we hier net kwamen wonen maar doe het ditmaal toch net even anders dan toen. We verfden toen de hele wand, ditmaal verdelen we de wand, het grootste deel van de muur is roze, onderop wit, verdeeld door een wit geschilderd houten latje. Ook een stukje van de muur haaks erop verfden we roze, de hoek om. Hierover meer in een latere blogpost. Ik kreeg veel reacties op Instagram stories toen ik de fotos en filmpjes deelde van de muur in het roze met groen, wij vinden het ook heel mooi maar het past niet in het plaatje wat wij voor ogen heb dus kozen we voor wit, Pure White van Painting the Past. 

Twee en een half jaar geleden kwamen wij hier wonen, het was het beste besluit, daar twijfelen we niet aan, het was niet onze eerste keuze maar de laatste. Om de verdrietige periode van zieke (schoon)ouders en hun overlijden te kunnen afsluiten was het belangrijk dat we hun huis, dit huis, nu ons huis, niet meer als extra last hadden. Financieel gezien was dit ook de juiste keuze. Er is natuurlijk niets fijner dan na een zoektocht verliefd te worden op een huis, waar je opnieuw begint, zonder herinneringen aan de mensen die er niet meer zijn, maar het is niet anders. We hebben geprobeerd het huis zoveel mogelijk eigen te maken, begonnen met een verbouwing en inmiddels hebben we flink wat geverfd en behangen. De planten waren nog klein, we gebruikten de grijze bank van mijn oma en konden het niet over ons hart verkrijgen om gaten te maken in de pas gestucte strakke wanden. 

Via Instagram ontdekte ik een paar maanden geleden per toeval dat Suussies verhuisde van Amsterdam naar onze vorige woonplaats en ontdekte we dat zij het huis gekocht hebben wat op ons lijstje stond om te gaan bezichtigen maar wat al was verkocht onder voorbehoud voor we eraan toekwamen. Ik bood haar mijn hulp aan en merkte dat een goede school vinden nog niet zo makkelijk was, het is gelukt voor haar meiden, het zette mij aan het denken. Als er iets is wat hier in dit nieuwe dorp van ons ontzettend fijn is, is het school. Pepijn en Annabel hebben zoveel plezier op school, iets wat in deze prestatiegerichte tijd zo onbelangrijk lijkt te zijn. Niet voor ons, wij vinden dit het meest belangrijk. De ongedwongen sfeer, de kleine klassen, er hangt zo'n fijne sfeer, daarnaast de ruimte om het huis, ze kunnen hier gewoon hun gang gaan, ik zou niet weten hoe we dit ergens anders zouden kunnen overtreffen. Daar kan volgens mij geen droomhuis tegenop en daarmee was het beslist. 

  

Een paar jaar lijkt niks, toch zie je aan met name Annabel dat er veel kan veranderen in zo'n korte tijd. Het leven met kinderen, het gaat zo snel, er gebeurt zoveel in zo'n korte tijd. Fijn om af en toe even bij stil te staan, dat vergeet ik soms weleens. Zij heeft geen herinneringen aan de tijd in onze vorige woonplaats, het zegt haar niets als we haar erover vertellen, dit is het huis waar zij haar eerste herinneringen aan zal hebben, nu is de tijd om die herinneringen zou mooi mogelijk te maken. In het begin spelend achter de bank, met luier om, speen in haar mond, kortere haren. Nu zoveel mogelijk buiten, in de tuin, of de speeltuin achter onze tuin, genietend van alle ruimte die ze hier heeft. Pepijn die zijn eigen gang gaat, al vanaf begin groep drie zelf naar school en weer naar huis, buiten spelen en altijd net te laat voor het eten binnen komen, nooit zeurend over zijn koude eten, de extra speeltijd was het waard. Pepijn wil niet verhuizen, niet zolang hij op de basisschool zit. Ik zou het ook niet willen als ik hem was. 

Het is alsof ik nu pas zie wat het huis te bieden heeft. Altijd maar bezig zijn met het andere, de sfeervolle oude panden met zoveel potentie, zorgt ervoor dat ik niet zie wat ik al heb. Ik keek naar wat dit huis niet heeft in plaats van wat het huis wel heeft. En we wonen nota bene in een mint groen huis! Hoeveel pastel kleurige huizen zijn er, veel, als je in Kopenhagen of Notting Hill woont maar heel weinig in dit saaie suffe Nederland. De tuin is fantastisch, nu we er zoveel aan hebben gedaan. We hebben veel ruimte met de serre en de aanbouw als extra, ik kan verschillende hoekjes creeëren en we zitten elkaar nooit in de weg (letterlijk dan). Maar het is het nog net niet. Daar werken we nu aan, we gaan niet voor net wel maar voor echt wel. Dat we op de bank zitten, rondkijken en denken, wauw, wat een fijn huis hebben we toch. 

Stay tuned..