Mijn fijne bolide vriendinnetje. Het allereerste afscheid, de Fiat 500

Nu we gaan verhuizen is het onvermijdelijk, afscheid nemen. Het eerste afscheid is makkelijk, al gaan we de Fiat best een beetje missen. Het is het fijnste autootje waar ik ooit in heb gereden. Mijn tweede, mijn cadeautje nadat iemand op mijn vorige auto is ingereden, total loss, niet meer te redden. Ik heb het vooraf niet zo bedacht, toch kreeg ik een auto in dezelfde kleur waarin ik het huis wilde laten schilderen. Vrijwel iedereen die hier ooit een pakketje heeft afgegeven of iets anders kwam brengen vroeg: "Wat was er eerst, de auto of het huis?"

Een allerlaatste ritje, samen met mijn moeder en mijn zusje. Afgelopen zondag stapten we met zijn drietjes voor het laatst in mijn bolide vriendinnetje. Stralend, net gepoetst, klaar om in te leveren. Ik besluit mijn camera mee te nemen, rij richting Oranjewoud naar de Overtuin, zoek een parkeerplekje en maak foto's. Vol in de zon, niet de mooiste foto's. We lopen een stukje, ik berg mijn camera op en bedenk me dat het waarschijnlijk ook gewoon een stom idee is.

Een van de mooiste plekjes hier in de omgeving, de Overtuin. Prachtige lanen, een slangenmuur, kruidentuin en wat speeltoestellen voor de kinderen. We wandelen er graag als we zonder de honden op pad zijn, die zijn in het park niet toegestaan. Regelmatig zien we bruidsparen poseren, het is een geliefde plek voor bruidsfotografie. En vooral nu in de lente, als alles gaat groeien en bloeien, is het er prachtig. Al blijft de herfst mijn favoriet, niets fijner dan met je frisse neus in de lucht met je voeten door de bladeren te banjeren. Pepijn zijn eerste schoolreisje met zijn klas van het dorpsschooltje was in de Overtuin. Ik liep die snikhete dag in een groen drakenpak. Met een halve meter stof over aan armen en benen, vol in de zon mocht ik me verstoppen voor de kinderen. Zij moesten de prinses redden van de draak. Nou ben ik nooit een typisch prinsessenmeisje geweest, een draak staat ook best ver van me af. Ik had er niks over te zeggen, de rollen waren verdeeld, ik hees me in dat pak en liet me vangen door Pepijn en zijn klasgenootjes. Het was een heerlijke dag, de kinderen genoten volop, dat is het belangrijkste.

Terwijl mijn moeder en zusje het landgoed Oranjewoud van een afstandje bewonderen, het hek is gesloten, helaas geen toegang voor onbevoegden zoals wij, krijg ik een ingeving. Mijn moeder loopt terug naar de parkeerplaats en haalt de Fiat op, ondertussen verzamelen mensen zich voor het hek en neemt een van hen foto's van de anderen. Ik vind het fijn, ik ben niet de enige die het landhuis als achtergrond wil gebruiken. Zij nemen er de tijd voor. Ik pak stiekem mijn camera erbij als mijn moeder met mijn zusje kletst vanuit de auto terwijl ze wacht tot de mensen klaar zijn met foto's maken.

Nadat mijn moeder de auto voor het hek parkeert (en wij vervolgens instructies geven, hij staat scheef, iets meer met de neus naar rechts) maak ik wat foto's en terwijl ik bezig ben hoor ik, "Pas op, een slang!". Ik sta midden op de weg, kijk rechts en zie warempel dat er zowaar een slang voorbij komt glijden. Te snel, ik heb geen tijd om mijn telefoon te pakken en de slang te filmen, tot grote spijt van Pepijn en Anne-Roel. Gelukkig wist ik wel een foto te maken, anders hadden ze het vast niet gelooft. Het is voor mij de eerste keer dat ik een slang zie, in vrijheid, niet achter glas. Zo snel als 'ie kwam is 'ie ook weer weg, het gras in. Vast op de vlucht voor de drommel mensen die hem inmiddels vlak op de niet bestaande hielen zitten.

Mijn volgende onverwachte ontmoeting, naast die met de slang, is met Charissa. Ik spotte de oranje witte ijskraam al van een afstandje. Ik vraag of ze op de foto wil, zij stemt in, verplaatst de ijskraam een stukje en ik maak foto's. Zo leuk, zo spontaan, ik geef haar door waar ze het straks kan terugvinden en vraag netjes of ze er bezwaar tegen heeft dat ik het publiceer. Zij zet haar naam in mijn telefoon zodat ik het niet vergeet en ik het niet verkeerd spel. En zo zit er zomaar een verhaal achter de foto's. Die van de auto, de slang en Charissa met de ijskraam.

Voor en na foto's. De open keuken na het slopen van een muurtje

Niet eerder liet ik de voor en na foto's zien hier op de blog. Daarom ga ik vanaf nu terugkijken en laten zien wat wij zoal hebben laten doen en zelf hebben gedaan om dit huis te veranderen in wat het nu is. Te beginnen bij de keuken, door een muur te slopen gooiden we het open en kwam er eindelijk wat meer daglicht binnen. Door het lage plafond komt er beperkt daglicht binnen, dat voorheen ook nog geblokkeerd werd door het muurtje. Om voor nog meer licht te zorgen koos ik voor een hoogglans witte keuken. Wit weerkaatst licht, zo vergroot je als het ware de lichtinval. Een handig trucje om een donkere hoek in huis ruimtelijker te maken. Iets wat dit huis wel kon gebruiken. Daarnaast wisten we niet zeker of we hier lang zouden wonen, we kozen een keuken die niet heel smaakgevoelig is, meer geschikt voor verkoop.

Van afgesloten keuken naar open keuken. Eigenlijk maar een kleine verandering, het muurtje was zo om, toch een groot resultaat. Daar hou ik van, het hoeft allemaal niet te moeilijk. Vaak is een kleine verandering al genoeg voor een groot effect. We wilden zo weinig mogelijk keuken en een grote eettafel. Ik zie een keuken graag meer als een meubel dan keuken en wil niet dat het teveel ruimte in beslag neemt. Vast vanwege mijn gebrek aan talent voor koken. Geen bovenkastjes, net als in ons eerste koophuis. Met het ontstaan van meer ruimte was er plaats voor een drie meter lange eettafel. Die kochten we al snel voor onze eerste kerst in dit huis, met familie, althans, een deel van de familie. Met zijn twaalven rond de tafel paste prima. Ik weet nog hoe fijn ik het vond, hoe belangrijk het voor me was om nieuwe herinneringen te maken en dat deden we.

Foto boven de ene kant van het muurtje, de lichtschakelaar verdween met het muurtje. Het duurde een jaar voor we ontdekten dat die schakelaar bedoeld was voor het lichtpunt in de keuken. Gelukkig zit dat lichtpunt heel onpraktisch in het midden van het plafond waar we toch geen lamp zouden willen ophangen. Foto onder de andere kant van de muur met daar een deel van de keuken, waaronder de oven. Omdat de oude keuken was aangepast voor de rolstoel vanwege mijn schoonmoeder, zij had MS, was het werkblad verlaagd en werd er onder de kookplaat ruimte vrij gehouden.

Foto boven, zwarte pijlen geven de plek aan van het muurtje. Foto onder, de doorgang naar de oude keuken met voor het raam mijn moeder die hielp met het uitzoeken en schoonmaken van alle keukenspullen van mijn schoonouders voor de kringloop. De witte vakkenkast rechts tegen de muur hangt nu in onze bijkeuken met daarin ons linnengoed. Op dezelfde plek in de keuken hangt nu een roze kast aan de wand waarin een deel van ons servies zit, daarover meer in een later blog.

Inmiddels doet ze het niet meer, toen zat ze het liefst op dit plekje, bovenop de keuken. We hadden alle tijd in de ochtend, geen school, Bella was nog fijn thuis. Pepijn vroeg na zijn eerste week in groep 3 of hij alleen naar school mocht lopen en weer terug en dat mocht. We maakten afspraken, welke route en hoe laat hij thuis moest zijn en hij vertrok vol trots door het vertrouwen wat wij in hem hadden elke ochtend zelf naar school. Annabel en ik deden rustig aan, zo kon zij op haar dooie gemakje haar broodje smeren en langzaamaan haar ontbijt verorberen, in dit hoekje op de keuken.

Zijn er dingen die we nu anders zouden doen? Jazeker, we misten al snel het fornuis in onze eerste koopwoning. Hoe klein de keuken ook was in de jaren'30 woning, het fornuis was groot. Met maar liefst 6 pitten, niet dicht op elkaar, was er meer dan genoeg ruimte voor meerdere pannen. In dit huis kozen we voor een 5 pits kookplaat, helaas zitten de pitten vrij dicht op elkaar waardoor pannen net niet lekker naast elkaar passen. En natuurlijk de lichtschakelaar, foutje. Dat is het enige, ik ben blij dat we voor vrijwel alleen maar lades hebben gekozen, op de hoek- en koelkast na. Ideaal in gebruik. Om het beeld rustig te houden koos ik voor de vaatwasser dezelfde front, het lijkt op twee lades maar daarachter zit toch echt de vaatwasser. En de ingebouwde tafelmodel koelkast was ook een goede keuze, links naast de oven. Ik wilde niet de hoogte in, om de breedte opties te vergroten liet ik de keuken op dezelfde hoogte. Op de plek van de hoge koelkast, in de hoek van de oude keuken, staat nu het Franse servies wat mijn ouders meenamen van vakantie. Daarboven de oude schilderijen van mijn schoonmoeder die haar vader heeft ingelijst, Anne-Roel zijn opa was lijstenmaker. Aan het plafond een oude messing lamp die ik voor een paar euro kocht in de kringloopwinkel.

De eerste voor en na. Meer foto's van de voor situatie in dit blogbericht. Naast de keuken hebben we nog de badkamers en over een paar maanden natuurlijk de voor en na's van het nieuwe huis. Ik ben al bezig met het ontwerp van de keuken in het nieuwe huis, iets heel anders, ditmaal helemaal naar eigen smaak. Aanstaande maandag gaan we de boel opmeten, ik ga foto's maken en hopelijk ook wat filmen zodat ik genoeg kan laten zien van de voor situatie. Misschien ga ik live filmen op Instagram, dan kun je even meekijken. Ondertussen kijk ik terug op de blog en laat ik je nog meer zien van wat we de afgelopen jaren hebben gedaan. Leuk? Zal ik meer voor een na blogposts plaatsen? Ik heb besloten geen shoot meer te laten doen, geen binnenkijker van ons huis voor de woonbladen. De blog is de enige plek waar je dit huis kunt bekijken. Niet om je zo te lokken maar ik ben er aan toe om het hier af te ronden en ik ben al wat begonnen met inpakken, zo zijn we goed voorbereid en hoeft het niet op het laatste moment nog snel te gebeuren. We zijn er erg aan toe om dit huis achter ons te laten.

Aan de ontbijttafel.. Fijne Pasen!

Pasen, de laatste in dit huis. Eigenlijk doen we niet veel anders dan andere zondagen, Anne-Roel zorgt voor lekkere broodjes en beleg, Pepijn en Annabel dekken de tafel. Geen fotogenieke perfect gestylde tafel, het is een rommeltje. Heerlijk. Ik bemoei me nergens mee en observeer. Ditmaal geen versierde paasboom, de paastakken liggen al weken onder de carport en daar blijven ze liggen. Met een hoofd vol plannen en ideeën voor het nieuwe huis nemen we beetje bij beetje afscheid van dit huis.

Nog twee maanden tot we de sleutel krijgen van het nieuwe huis. De lege verhuisdozen staan al in de gang, althans, de eerste stapel. Het wordt een drukke periode, veel heen en weer gereis van dit huis in het dorp naar het huis in de stad en weer terug. Het ene huis dat steeds leger zal raken, het andere voller. We blijven in ieder geval tot de zomervakantie hier, Pep en Bella ronden het schooljaar af op hun gezellige dorpsschooltje. Niet al onze spullen gaan mee, ik ga de komende weken alles uitzoeken en sorteren. De eettafel is inmiddels verkocht. Ik beantwoord veel berichtjes en vertel dat de vakkenkast met ons mee verhuist, die is niet te koop. Het begin van een hectische tijd, we doen nog even lekker rustig aan en genieten van dit lange weekend waarin we nog niks moeten.

Annabel aan tafel, haar verkruimelde croissant met niks erop voor haar neus, kleine Takkie naast haar. Pepijn wat ziekjes, geen foto's graag. Non stop haar mond open. Zoveel te vertellen. Over donderdagavond discoavond op school, dansen met Tijn, zaterdag boodschappen doen met papa en stiekem samen een ijsje eten. "Jullie niet, wij lekker wel". Pep baalt, ik niet. En iedere keer wanneer we haar even niet verstaan of niet goed opletten en vragen "Wat?", haar antwoord, "Poepgat". Voor het ontbijt chocolade eieren zoeken, Pep heeft ze verstopt, zij zoekt. Na het ontbijt vertrekken Anne-Roel en Bella samen naar opa en oma. Terwijl Pepijn onder een dekentje op de bank ligt ga ik verder met het ontwerp van onze nieuwe keuken. Tweede Paasdag begint met tranen vanwege een mopperende Pepijn op zoek naar de paaseitjes die Bella heeft verstopt. Ik zorg voor een vlug ontbijt zodat hij op tijd op de tennisbaan staat voor zijn toernooi.

Droomhuis gekocht

We hebben ons droomhuis gevonden. Even leek het erop dat het voor onze neus was weggekaapt maar ineens was het de maandag waarop we het koopcontract tekenden. Zo snel ging het natuurlijk niet, we hebben flink in spanning gezeten en het leek een eeuwigheid te duren voor we eindelijk een kijkje konden nemen. Er ging uiteraard iets mis maar uiteindelijk kwam het allemaal goed. En hoe. Ik heb zoveel huizen bekeken de afgelopen maanden, het was nogal een avontuur. Kennelijk snapt niet iedereen dat een schoon huis beter verkoopt. En zijn sommige mensen trots op hun troep of vuile was. Bij iedere geplande bezichtiging werkte ik me in het zweet om ons huis te laten blinken, propte ik de volle wasmanden in onze auto's zodat er nergens iets rondslingerde en mochten Pepijn en Annabel niet in hun kamer spelen zodat niemand over speelgoed kon struikelen. Het huis was ongezellig netjes, sfeerloos, een showroom waar net zo goed niemand kon wonen. We misten onze rommeltjes, de spullen die persoonlijkheid geven aan een huis, wat laat zien dat wij hier wonen. Maar dat is uiteindelijk wel hoe je een huis verkoopt, dat was de bedoeling en dat deden we.

Een huis zoeken is een avontuur, elke keer weer een verrassing wat je aantreft. Een enkele keer overtrof het de foto's, vaak viel het flink tegen en waren er onaangename verrassingen. Vieze geurtjes in de badkamer, een wc met zelfgemaakt plafond van wat houten latjes waar je dwars doorheen kijkt, druipend verfwerk en zeil wat op de vloer hoort tegen de keukenwand geplakt. Dit alles in het huis waarvoor ze de hoofdprijs vragen. Staat nog steeds te koop. Of bewoners die samen op de bank zitten terwijl de makelaar je rondleidt en zijn verhaal doet. Het huis zo scheef dat ik bijna niet rechtop kon blijven staan op mijn hakken en me even terug waande op een feestje in een ver verleden waar ik dronken rondliep en een makelaar die maar bleef roepen dat je daar niks aan moest doen, dat gaf juist sfeer aan het huis. Dan de huizen waar we eerst even langs wilden rijden voor we een bezichtiging planden, heel verstandig, die hebben we niet meer van binnen bekeken. Of het huis met de dode muizen op zolder, het hoofd van Anne-Roel vol spinnenwebben nadat hij zo dapper was het door de deuropening te steken, lange man, laag plafond. Af en toe paniek als ik weer thuis was, hoe kunnen we zo'n mooi huis verkopen terwijl er zo weinig leuks te koop staat, straks vinden we nooit iets.

Ons droomhuis vonden we eerst op Funda, we waren zo enthousiast en belden direct om een bezichtiging te plannen. Iets verderop in de straat stond nog een huis te koop, dat was onze tweede keus, we belden ook om dat te bezichtigen. We konden beide op dezelfde dag bekijken, de dag ervoor het telefoontje dat ze zo goed als verkocht waren. Het ene huis stond net een paar dagen te koop, het andere al langer, beide bij een andere makelaar, beide verkocht. En we wilden zo graag in de binnenstad, terug naar ons stadje en graag er middenin. Er kwamen meer te koop in het centrum, allemaal zonder tuin, geen optie voor ons. Ondertussen bekeken we veel huizen, het was het allemaal niet, het huis waar we wel voor vielen kwam met zoveel extra kosten, dat was boven budget. Net toen we door alle opties waren en zelfs Anne-Roel de zenuwen kreeg besloot hij een telefoontje te plegen, ons droomhuis stond nog steeds op Funda zonder vermelding verkocht onder voorbehoud en we waren al flink wat weken verder. Toevallig was het net weer vrij, vertelden ze, de koper kon de financiering niet rond krijgen.

Al voor ik het had gezien wist ik het, dit is het huis. Omdat ik vermoed dat ik op slag verliefd zal zijn vraag ik mijn moeder mee, een paar extra ogen, kritische ogen. We staan op de stoep voor de deur, ik trek aan de oude bel (ja, echt, je moet aan de bel trekken) en hoor de bel rinkelen in de gang, een echte bel. Geen reactie. Ik druk op de bel erboven, de bel voor de verdieping. Wederom niks. We gluren door de brievenbus en daar is het al, de liefde, ik ben verliefd op de gang. Verder zien we niks, de grote houten luiken zitten voor de ramen. Na een telefoontje blijkt dat de assistent een fout heeft gemaakt, er komt niemand. De volgende morgen gaat de deur net open zodra Anne-Roel en ik op de stoep staan, we gaan samen, ik stap de drempel over en weet het zeker, dit is het huis. Natuurlijk zijn er minpunten, er is een tuin maar die blijkt veel kleiner, de voorkamer op de begane grond staat te vol om goed te kunnen bekijken, het souterrain net zo. In de woonkamer een hele schuine vloer, ik dit keer niet op hakken. Bij elke stap die ik zet op de 400 jaar oude wenteltrap (geel!) en iedere ruimte die ik binnenstap wordt de liefde steeds groter voor dit monumentale pand. Als we uit het huis stappen en nog even een blik werpen op de indrukwekkende gevel vraagt Anne-Roel me wat ik ervan vindt en zegt vervolgens tegen de makelaar dat we bij thuiskomst direct een bod doen. In de auto op weg naar huis zijn we stil, onder de indruk en vol spanning, dit moet gewoon goed gaan.

Droom(huis) in duigen

Er is veel gebeurd na de laatste blogpost waarin ik zoveel mogelijk interieur vragen probeerde te beantwoorden die ik zoal had ontvangen via de mail en je de inspirerende foto's liet zien van het prachtige Soho Loft. Wij kregen bericht over het huis. Het droomhuis (foto 1) waar Anne-Roel als een blok voor was gevallen en waar ik vervolgens net zo verliefd op werd, het huis waarvoor wij ons huis in de verkoop gooiden. Om een lang verhaal kort te maken, wij zijn het huis kwijt, het verkeerde huis. Niet ons huis, ons huis staat nog steeds te koop. Ineens viel alles in duigen en heb ik de week erna alles moeten afzeggen waar ik zo naar uit keek. Heel even liet ik me meeslepen, besloot ik mee te gaan in het enthousiasme en de overtuiging van zowel meneer de echtgenoot als meneer de makelaar en kwam er zoveel op mijn pad dat het leek alsof het zo moest zijn, alsof er niks meer fout kon gaan.

Ons huis staat nog steeds te koop, hoewel ik daar erg mijn twijfels over heb nu we nog niets nieuws op het oog hebben. Ik vind het nogal spannend dat er zo weinig mogelijkheden zijn in deze omgeving, tegelijkertijd weet je niet wat er nog te koop komt te staan de komende tijd. Het grote onbekende, ik blijk niet zo avontuurlijk te zijn of misschien komt het omdat ik mijn mintgroene huis dan toch te mooi vind, ik sta niet te springen om de verkoop door te zetten. Maar we zetten door, de eerste stap is gezet en we krabbelen niet terug. Mijn koppige man heeft het in zijn hoofd en mijn argumenten zijn te mager om hem op een ander idee te brengen. Ik heb geen argument, behalve dat we een mooi huis hebben. Het huis waar ik nu drie en een half jaar woon en waar hij voor de tweede keer woont, hij wil het achter zich laten en dat snap ik.

Ik plaatste het laatste blogbericht met het eclectische interieur met zijn mooie kleur- en materiaalgebruik in aanloop naar wat zou komen. Nu en dan komen er dingen op mijn pad waar ik heel graag ja tegen wil zeggen maar niet voor in de gelegenheid ben of er is geen aanbod als ik er wel tijd voor heb. Ik liet me meeslepen door man en makelaar, we zouden het huis snel verkopen, het andere huis was zo goed als rond en ondanks dat ik meer van het eerst zien dan geloven ben ging ik er in mee. Ik wilde het zo graag. Toen de mailtjes binnenkwamen met wel hele leuke voorstellen voor samenwerkingen, mooie kansen, ideaal voor het nieuwe huis en zo'n fijne manier om meer te kunnen laten zien van wat ik kan voelde het alsof alles op zijn plek viel. Het zou een beetje in de stijl van het Soho Loft worden, uiteraard met een vleugje van mezelf en de partijen waar ik mee zou gaan samenwerken. Ik mocht de plannen uitwerken, was er al een beetje mee begonnen en zag het allemaal voor me. Bij het verzamelen van beeldmateriaal voor de moodboards kwam ik onder andere de loft tegen en besloot dat het een goed idee was om daarmee te beginnen op de blog, zo zou ik weer terug komen en van daaruit zou ik de rest met je delen. Ik publiceerde de blogpost, zat vol inspiratie en energie om alle mooie dingen te realiseren en dezelfde dag was er het telefoontje waarmee alles ophield.

Vanaf nu ga ik terugblikken op de blog, ik ga de voor en na foto's laten zien van wat wij zoal hebben gedaan in dit huis. Van de muur die wij hebben gesloopt waarmee we een open keuken creëerden tot de badkamers en de buitenkant van het huis wat een mint groen kleurtje kreeg. Onze eettafel staat waar voorheen een muur stond, de pui die de serre van de rest scheidde hebben we eruit gegooid en boven lieten we een nieuw plafond plaatsen in plaats van het afzichtelijke systeemplafond wat er in zat (dat moet echt verboden worden voor woonhuizen). De beide badkamers en het toilet kregen dezelfde stijl en sfeer en het behang in onze slaapkamer was eigenlijk bedoeld voor Pepijn. Genoeg te vertellen en vooral, genoeg te laten zien. Heel veel heeft de blog nooit gehaald, ik ga zoveel mogelijk laten zien. Tot snel.

Ik ontving zoveel reacties van mensen die meeleefden, net als ik benieuwd naar wat zou komen, uitkijkend naar wat we van het nieuwe huis zouden maken. Veel lieve woorden die je dan graag wil horen. Het is zo'n tegenvaller, we baalden echt eventjes. Ik besteedde wat dagen om mailtjes te verzenden, ik moest immers alles afzeggen, veel in het Engels wat toch altijd wat meer tijd in beslag neemt. Ondertussen zochten we ons rot naar een ander huis (zelfs een school en een kerk) keer op keer kregen we te horen dat het al verkocht was als we belden om het te bekijken. Ik ben het vertrouwen een beetje kwijt en voel lichtelijke paniek bij het idee dat de aanvragen voor bezichtigingen voor ons huis maar binnenkomen en we nog helemaal niets anders op het oog hebben. Ik wil niet zomaar mijn mooie huis verlaten, het idee ons huis te verkopen zonder te weten wat onze volgende stap is, heel vrolijk word ik er niet van. Iedere keer dat Anne-Roel "Komt goed" tegen me zegt wil ik 'em een mep verkopen, ik krijg er de zenuwen van dat hij er zo relaxed onder is. "Jullie hebben zo'n mooi huis", we horen het veel en het klopt ook. Ook wij vinden het een mooi huis. Maar ons hart gaat er niet sneller van kloppen. Een enkeling snapt het en weet dat het huis niet bij ons past, dat wij houden van alles wat net even anders is, iets raars, iets geks, een bijzonder huis/object/pand waar wij ons huis van kunnen maken. Zou je alsjeblieft willen duimen dat het geluk straks met ons is en we een plekje vinden waarin we al onze liefde kunnen stoppen en waaraan we echt ons hart kunnen verliezen? We zijn er zo aan toe.

INSPIRATIE: Binnenkijken in deze prachtige Soho Loft

Vanaf nu deel ik af en toe een inspirerend interieur op de blog, interieurs die mij prikkelen, op ideeën brengen en waar ik vooral enorm van geniet. Kijk je mee? Deze Soho Loft heeft zoveel moois om naar te kijken, verschillende materialen en kleuren. Marmer, stalen deuren, messing, door goed gebruik van verschillende kleuren en de houten (visgraat) vloeren is het ondanks deze kille materialen een warm geheel. Ik kom zelden een interieur tegen waar ik zo in zou kunnen wonen zonder ook maar iets te veranderen maar dit is er zeker een van. Al zou het een sneue aanblik zijn, mijn collectie schoenen verbleekt aanzienlijk vergeleken bij die in de inloop schoenenkast in deze loft. Maak ik er wel een inloop boekenkast van, heeft iemand dat al of bedenk ik bij deze zowaar iets nieuws?

Een kleurrijk interieur, omdat je echt niet meer om kleur heen kunt tegenwoordig. Het lijkt me overbodig, toch vertel ik nog even dat ik hier heel gelukkig van word. Ik weet dat het makkelijker is je wanden wit te schilderen of hooguit in een tintje grijs, toch is met name vooral het combineren van kleur iets wat je veel meer zal gaan zien, als je goed oplet zie je het al overal om je heen. Bekende merken, stylisten en trend forecasters weten het al een tijdje en passen het volop toe, kleur is hot. Kleur valt veel makkelijker te combineren met elkaar dan men denkt, je moet alleen wel durven. Kijk eens naar de fluwelen sofa elementen, in het midden van de ruimte in u vorm gesitueerd rond de salontafel. Hij springt eruit maar past tegelijkertijd prima in het totaalplaatje. En voor wie nu denkt, dat gaat mijn man/vriend nooit goed vinden, elke man die zich geïntimideerd of in zijn mannelijkheid gekrenkt voelt door een kleurtje moet zich anno 2017 toch eens grondig achter de oren krabben. Kom op zeg. Overigens was roze in den beginne, de eerste decenia van de twintigste eeuw, een jongenskleur en blauw een meisjeskleur. Het roze werd gezien als krachtig en blauw als fijngevoelige kleur. Tegenwoordig is een kleur gewoon wat het is, een kleur. Je bent niet ineens meisjesachtig als je een roze shirt draagt en meisjes dragen niet alleen roze jurkjes. Mijn dochter vertrok vandaag met groen Dino shirt naar school. Kan allemaal. Ik hoop op mijn beurt dat haar smaak zich nog ontwikkelt want lelijk is het wel.

Een andere trend, metallics. En dan vooral messing, brass, goudkleurig. Goud, goud, goud, ik hou er zo van en gelukkig voor mij, de keuze is reuze. Overigens ben ik niet zo van de trends afschaffen en klakkeloos nieuwe trends volgen, combineer ze en geef er je eigen draai aan. Ik zeg bijvoorbeeld nog lang niet gedag tegen de rose copper trend, ik combineer chroom met goudkleurig en rose copper (dat laatste omschrijft koper met een roze gloed). Je kunt prima verschillende metallics met elkaar combineren, vaak slaan mensen door in een trend en passen of alleen (geel) goudkleurig, koper, messing, óf rose copper óf chroom toe maar dat is helemaal niet nodig. Overigens durf ik nu te voorspellen dat de laatste, chroom (zilverkleurig) ook snel weer terug is van weggeweest maar dan wel in combinatie met de andere metallics. Kortom, combineren is in. Alles wat glimt combineert prima met elkaar, je kunt vrijwel niet fout gaan. Mijn antwoord op de vraag wat in is en wat uit is dan ook, je eigen ding doen en combineren wat je mooi vind is in. Klakkeloos een enkele interieurtrend volgen en die overnemen is uit. We willen van een interieur vooral graag zien wie er woont, niet welke winkel het beste verkooppraatje had. Persoonlijkheid is in. Laat maar zien wie je bent en waar je van houdt.

Goede verlichting is een ondergeschoven kindje in de meeste interieurs en dat terwijl het juist zo belangrijk is. Kijk eens naar de lampen in deze loft. Ook hierbij zie je dat je prima verschillende soorten lampen bij elkaar in een ruimte kunt combineren. Het maakt het direct speels, daarbij heb ik een grote liefde voor vintage lampen, het mag ook een beetje kitsch, zeker wanneer je als tegenhanger ook strak design gebruikt. De kristallen kroonluchters, staande bollampen, wandlampen, het zijn er veel maar doordat ze allemaal wel iets overeenkomen, zwart of messing, wordt het geen bij elkaar geraapt zooitje. Het viel mij als eerste op in deze loft, de lampen. Je wil nu eenmaal niet altijd het 'grote' licht aan hebben, de basisverlichting, de lampen die je het eerst aan doet als je een ruimte binnenstapt. Het is belangrijk om daarnaast wat lampen te hebben op plekken waar je het echt nodig hebt, functionele verlichting, bijvoorbeeld in de keuken boven je aanrecht of boven je eettafel. Denk ook eens aan accentverlichting, zoals een lamp die jouw kunst verlicht. Of sfeerverlichting, lampen die vooral mooi zijn en een beetje verlichten, kaarsen vallen hier ook onder. Alles met elkaar vormt het dan een prettig geheel, je zult zien dat je interieur direct een stuk warmer aanvoelt en het bijdraagt aan een fijne leefomgeving. Met name in deze grauwe wintermaanden is het fijn om het thuis naar je zin te hebben en te kunnen genieten.

Niet alleen ter inspiratie, deze mooie loft, ook om zo wat vragen te beantwoorden die ik zoal via mail en social media heb ontvangen. Vanaf nu zal ik het vaker op deze manier doen, ik ga op zoek naar beeldmateriaal waarmee ik kan laten zien wat ik bedoel bij het beantwoorden van je vragen en zo valt er ook nog eens iets te zien op de blog. Ik stap af van het enkel gebruiken van eigen beeldmateriaal, vooral omdat ik nu ons huis te koop staat niet zoveel inspiratie heb wat betreft ons eigen huis. Ik heb nog genoeg liggen om te delen en zal dat ook zeker doen maar ik zoek ook inspiratie waar ik zelf iets uit haal en dat zal ik vanaf nu af en toe hier op de blog delen. Ik woon in mijn huis, ik werk voornamelijk vanuit huis, ik zie al de hele dag ons huis, enkel bloggen over ons huis begint me wat tegen te staan. De uitdaging ontbreekt en dat vind ik jammer. Er is zoveel moois waar ik inspiratie uit haal, het zou jammer zijn om dat niet met je te delen. Bij deze. Ik hoop alleen dat de foto's van ons niet ineens flink verbleken bij de inspiratie huizen die ik zal laten zien. Beetje wel, vrees ik, haha ;-)

Photos by Simon Watson and Meyer Davis Via: Trendland

Winterwonderland, het kind en de kat met het ontplofte oog

De weinige magische winterdagen verdienen het om vastgelegd te worden. Inmiddels bijna een jaar geleden, het begin van dit jaar, 17-01-'17. Van die dagen waarop je gewoon niet binnen kunt blijven, het is te mooi buiten. Deze foto's opgeslagen in een mapje, zoals zoveel, ineens een aanleiding om ze te gebruiken. Afgelopen vrijdag stappen Pepijn en ik de deur uit en zien onze poes zitten, met ontploft oog. Een vreselijk naar gezicht, het moet ontzettend pijnlijk zijn geweest, ernaar kijken deed al pijn. Gelukkig kon de dierenarts direct tijd vrijmaken en haar oog verwijderen. Het herstel gaat goed, inmiddels zijn de hechtingen verwijderd en mag haar kapje bijna af. Ze ligt en loopt vrijwel de hele dag te spinnen. Mijn maag draaide zich tien keer om toen we haar zagen zitten met haar ontplofte oog, Pepijn in tranen, ik hield me groot, slikte de tranen in. "Het komt wel goed", hem en mezelf proberen te overtuigen. Arme Ushi, ons kleine zwarte poezebeestje.

Als je ons huis uitstapt, de straat uitloopt, de bocht om, kom je bij wat wij het schelpenpaadje noemen. Langs het water, over het bruggetje, middenin de natuur. Zodra ze kan loopt poes gezellig mee. Ze doet haar best om Annabel bij te houden, wat niet makkelijk is, ons kleine dametje rent meer dan ze loopt. Af en toe stopt Bella even en blijft geduldig op poes wachten, geeft haar een aai over haar bol om vervolgens weer snel vooruit te rennen. Ik hou mijn pas wat in om het van een afstandje te bewonderen, wat mij ook de kans geeft foto's te maken. Ik laat het zoals het is, ik zal nooit vragen of ze even wil blijven staan of mijn kant op wil kijken, ik volg en probeer de momenten te pakken precies zoals ze zijn. Geen geforceerde geposeerde foto's waar ik altijd zo'n naar gevoel bij krijg, het moet echt zijn en anders maar geen foto's. Ze zijn een herinnering aan deze bijzonder mooie winterdag. We zijn samen, met zijn tweetjes en poes. Naast papa en haar grote broer leg ik het zelfs af tegen poes, alweer eentje die meer aandacht van haar krijgt dan ik. Liefde genoeg, minder aandacht maar de onverwachte zoenen met haar armpjes om mijn nek en een "Ik hou van je, mama" zijn het mooiste wat ze me kan geven. Mij hoor je niet klagen.

We hebben geen last van de kou en genieten volop van dit sprookjesachtige winterwonderland. Zoals zo vaak lijkt het alsof we alleen op de wereld zijn, we komen niemand tegen. Poes schrikt nergens van en blijft bij ons, soms staat ze stil, kijkend naar Annabel en af en toe rent ze een stukje mee achter haar aan. We lopen langs het water over het pad waar de struiken elkaar raken boven ons hoofd als een witte poort. Ik hou zo van de winter op dit soort dagen, grillig, grauw. Alles is zo mooi met een dun laagje wit. Rode neuzen en wangen, onze adem die in wolkjes onze monden verlaten, het hoort er allemaal bij. Ik sta stil en adem diep de frisse lucht in, voel de kou van binnen en blijf toch warm, mijn hart maakt altijd kleine sprongetjes als ik geniet en mijn versnelde hartslag houdt me warm. Zelfs nu, bijna een jaar later, weet ik alles nog precies, de foto's brengen me meteen weer terug. Ik zou vaker mijn camera of telefoon moeten meenemen, om nog meer mooie dagen vast te leggen.

Aan Annabel haar haren kun je zien dat er weer wat tijd verstreken is, inmiddels zijn ze een stukje langer, net als zijzelf. Het gaat minder snel dan bij Pepijn, hij was zomaar ineens groot, had haast, zij geniet langer van het klein zijn. Ik noem haar mijn grote meid, ze hoort het zo graag, maar ze is mijn kleine meisje. Ik moet nog steeds wennen nu ze naar school gaat, misschien went het nooit. Ik mis alles aan de tijd dat ze klein waren en zou ook niet meer terug willen. "Het kan nog", de woorden van een moeder op school tijdens de koffie- en theepauze waar wij assisteerden bij het Sinterklaas feest. "Ja", zeg ik maar ik weet dat het niet zo is. Om nou over de koffietafel te roepen dat ik Pepijn zijn geboorte op het nippertje overleefde de zwangerschap en geboorte van Annabel eigenlijk al een flink risico was en het me ten strengste is afgeraden het nog een derde keer te doen voelt niet goed. Ik geniet van de jolige stemming die er heerst dus ik lieg een beetje. Hoewel ik af en toe wel in een foto of filmpje zou willen duiken van toen ze klein(er) waren zou ik het ook niet nog een keer helemaal opnieuw willen doen. Het gaat zoals het moet en zo is het goed.

Na de witte poort van struiken komen we bij het mooiste stukje, het Nannewiid. Genoeg water in Friesland en hoe dun het ijs ook is, er wordt geschaatst. Het is een indrukwekkend geluid wat ik nergens anders mee kan vergelijken, het ijs zingt zodra de schaatsen eroverheen glijden, het geluid komt van alle kanten en hoe mooi ook, het geeft ook aan dat het niet zo dik is. Ik weet nu dat er de volgende dag een paar mannen door het ijs zakken, geen nood, nergens is het diep. Wel koud. Ik loop die dag met een vloggende Pepijn en zijn camera op het strandje. Hij kan zijn lol niet op als er ineens achtereenvolgend een politieauto, ambulance en brandweerwagen parkeren vlakbij ons. Terwijl Pepijn alles filmt weet ik weer waarom ik dat vloggen toch zo stom vind, het ziet er niet uit, ik kan er niet aan wennen. Een brandweerman loopt via het strandje naar het water en wil een stap zetten op het ijs wat direct breekt. Hij kijkt mij aan en ik hem, ik snap waarom zij hier zijn, al heb ik dan nog niet de bevestiging. Van een reddingsactie is geen sprake, helaas voor mijn vloggende zoon valt er voor hem niets te filmen. De schaatsende mannen hebben de doorgezakte mannen al snel uit het gat in het ijs getrokken. Thuis aangekomen lees en zie ik weer de belachelijk voorspelbare kracht van Facebook. Het nieuws van de mannen die door het ijs zakten in Friesland, de reacties die daarop volgen. Kritiek, commentaar, sukkels is de meest nette verwijzing die voorbij komt. Niemand die weet dat die mannen hoogstens tot hun bovenbenen in het water kunnen staan, samen waren en jarenlang ervaring hebben. Ik lees zelfs reacties van mensen uit het dorp en vraag me af wat hen bezielt de mannen belachelijk te maken die waarschijnlijk een paar fantastische dagen schaatsend hebben beleefd, zelfs met nat pak. Wie zal er later met meer plezier terugkijken op zijn leven, de mensen die binnen blijven en reacties op Facebook plaatsen op gebeurtenissen die hun eigenlijk geen hol aangaan of de mensen, deze mannen, die hun kans pakten, op de mooie zonnige koude dagen van het jaar die nog maar sporadisch voorkomen met risico dat ze door het ijs konden zakken. Ik prijs me in elk geval gelukkig tot de laatste categorie mensen te behoren. Genieten tot je erbij neervalt. Of zakt.

Een beetje ronddwalen, blokje om, frisse neus halen en dan snel weer naar ons warme huis. Ik ga het missen, deze prachtige omgeving, wat dat betreft zou ik graag willen blijven. Ons huis staat te koop, er was/is interesse maar nog niets concreets waar wij op in zijn gegaan. Ik twijfel, wil ik eigenlijk wel verhuizen. Er zijn voors en tegens en ik kan niet zo goed bepalen welke het zwaarst wegen, het is ook onmogelijk om vooraf in te schatten hoe de volgende stap zal verlopen, of het minstens zo goed zal bevallen als waar we nu wonen. De mensen in onze straat vinden het jammer, zij zien ons niet graag vertrekken, wat heel fijn is om te horen. De mannen van ons gezin kunnen niet wachten, zij hebben zin in de nieuwe stap, Annabel vindt alles prima "Als papa en Pepijn en mijn spulletjes en mijn skateboard maar mee gaan", somt ze op terwijl ze haar kleine vingertjes er een voor een bij opsteekt. Ik ga ook mee. Al heb ik er iets meer moeite mee om dit plekje achter te laten. Misschien bepaalt het lot anders, verkopen we niet en blijven we lekker waar we zitten. Bijna een nieuw jaar, een heel nieuw jaar. Met een nieuw huis? Wie weet...