De renovatie van de opkamer

Het was nog mooier dan op de foto´s. We wisten niet zo goed wat we konden verwachten, foto´s schetsen vaak een ander beeld dan de werkelijkheid en we hadden langzamerhand zoveel ervaring met huizen die een enorme teleurstelling waren bij bezichtiging, dit kon net zo goed de zoveelste zijn. Maar bij het gluren door de brievenbus was ik eigenlijk al om. Ik wist dat Anne-Roel zou willen dat ik niet teveel zou laten blijken hoezeer ik onder de indruk was maar ik kan slecht mijn enthousiasme temperen. Als het kon zou ik ter plekke contant hebben betaald, hij ging in onderhandeling, ondanks mijn verontwaardiging en het vloeken. O, de stress om te weten dat je zo dicht bent bij het kopen van je droomhuis en je dit ook makkelijk kunt, het was ruim binnen budget, maar je man de sport van het onderhandelen zo leuk vindt en het tegen zijn principes is om de vraagprijs te betalen. Hij kreeg zijn zin en uiteindelijk ik ook, we hadden het huis.

De opkamer was de leukste verrassing van het huis, gesitueerd tussen de keuken wat eigenlijk de eerste verdieping is en het souterrain, het laagste deel van het huis. De opkamer is een aparte woonlaag waar verder niets is. Het is de eerste deur die je tegenkomt als je vanuit de gang de eeuwenoude wenteltrap betreedt. Perfect voor een zelfstandige jongen die heel graag zijn eigen plekje wil apart van ons maar nog steeds dichtbij. Toen we het vertelden was Pepijn direct enthousiast, de opkamer zou zijn kamer worden. Een ruime kamer met een houten trapje voor de bedstee, een schouw met een wastafel gemaakt van iets wat lijkt op een drinkbak voor vee, daarboven een kastje met een oud deurtje op een mozaïek wandje. Veel kastruimte, een mooie houten vloer en ramen met uitzicht op de tuin en de oude muren van de binnenstad. Er moest heel veel aan gebeuren maar de basis was goed, daar zouden we niks aan veranderen. Nu was het aan ons om het eigen te maken en het allerbelangrijkste, om er een kamer van te maken waar Pepijn zich fijn voelt.

Groen en liefst iets met natuur, dat was het enige verzoek van Pepijn voor zijn nieuwe kamer. Ik weet na negen jaar inmiddels wat hij mooi vindt en koos voor hem een opvallend behangetje in de kleur naar wens en in het thema natuur, een mooie diep groene kleur verf voor zijn bedstee en een lichtere vergrijsd groen voor de schouw en slaapkamerdeur. Beide kleuren komen terug in het behang. Omdat ik graag verschillende kleuren combineer zodat ze het best tot hun recht komen koos ik voor de binnenkant van zijn bedstee een oranje tint. Aanvankelijk vond hij de kleur niet mooi maar hij gaf me toch het vertrouwen om het te gebruiken. Zodra hij het zag in combinatie met het diepe groen was hij om. Het blijft leuk te spelen met verschillende kleuren die elkaar versterken, laten zien wat er allemaal mogelijk is en mensen blij verrassen met het eindresultaat.

Mixen en matchen, niet alleen in kleur maar vooral ook in dessins, eindeloos combineren, het is zo heerlijk om te doen. Nadat we de kleuren en het eerste behangetje hadden gekozen waren we nog op zoek naar een ander behang om het af te maken. Liefst iets fris en speels, het is tenslotte een kinderkamer. De kastdeuren heb ik behandeld met verschillende lagen (verdund) verf zodat ze net even anders zijn dan de slaapkamerdeur, ik gebruikte het wit van het plafond en de kozijnen en de vergrijsd lichtgroen van de schouw. Omdat ik geen extra kleur wilde toevoegen kozen we voor een behang in dezelfde kleur als de schouw en de deuren maar wel met een heel ander dessin dan het palm behang. Pepijn wil graag een rustige kamer, daarom koos ik voor een ton-sur-ton kleurgebruik met verschillende tinten groen. Het behang is een cadeau van Jacoline van Bibelotte. Zo lang Pepijn zijn kamer nog deelt met Annabel en haar bed en speelgoed een deel van de ruimte in beslag neemt staan zijn spullen, zoals zijn vintage fluwelen groene bank, nog opgeslagen. Zodra zij in haar eigen kamer kan slapen gaan we het inrichten zoals hij dat wil en maken we er een echte jongenskamer van.

De mooiste kamer van het huis, niet zo gek als het de enige ruimte is die af is. Ik kom hier graag als de rommel, stof en lawaai van de verbouwing me even te veel is, genietend van wat we zoal hebben gedaan en hoe mooi het eindresultaat tot dusver is. Het is gek hoe lang het duurde voor ik echt kon geloven dat we ons droomhuis hadden gevonden en we er binnen een paar maanden al in zouden trekken terwijl het vanaf dag een dat we hier wonen al zo vertrouwd voelt. Niet alleen voor mij, voor ons alle vier. We zijn hier zo op ons plek, natuurlijk is het even wennen, ontdekken wij drietjes de stad opnieuw en Annabel voor het eerst, is de eerste dag school ontzettend spannend en moesten we onze draai weer even vinden. Een verhuizing is chaotisch, druk en vooral hard werken, bovendien trekken we niet in een huis dat af is. Een renovatie project als dit zet alles op zijn kop. Letterlijk, onze spullen staan op, onder en door elkaar nu we de meeste ruimtes van het huis nog niet kunnen benutten. Maar beetje bij beetje zien we alles ontstaan. De keuken staat, het is nu wachten op het werkblad, de badkamer is bijna klaar voor het schilderwerk en we zijn druk bezig in Annabel haar kamer zodat ook zij straks een fijn eigen plekje heeft (dit kun je al een beetje volgen op Instagram). Tot snel, liefs!

Het vinden van ons droomhuis, een rijksmonument uit 1669

Hier gaan we nooit meer weg, ik heb het Anne-Roel in de paar maanden dat we hier nu wonen al zo vaak horen zeggen. Zijn liefde voor het huis en met name de plek, hartje binnenstad, is groot. Het is ook met niets te vergelijken. Als ik het zelf jaren geleden niet had ervaren weet ik ook niet of we deze keuze hadden gemaakt. Ik denk dat ik bijna 17 was toen ik in de binnenstad ging wonen, boven een eetcafè in een straat vol kroegjes, snackbars en pizzeria's. Het levendige en de gezelligheid, zomers volle terrassen, in de winter de lichtjes van de versieringen voor de feestdagen, het hele jaar anders en toch ook hetzelfde. Muziek in het park of op een plein, de bibliotheek om de hoek en museums op loopafstand. Als je iets nodig hebt, zoals een cadeautje voor mijn moeder die vandaag jarig is, stap je de deur uit en haal je iets bij het leuke winkeltje in de winkelstraat achter ons huis. Voor het verjaardagspartijtje waarvoor Pepijn was uitgenodigd (ja, het gaat goed op school) kochten Annabel en ik een kaart en vulden samen een kokertje snoep in de feestwinkel terwijl Pepijn de andere kant uit ging, naar de speelgoedwinkel om daar iets te kopen. We blijven lang op het terras van het restaurant om de hoek zitten, als het kouder wordt loop ik naar huis om mijn wollen vest te halen. De mannen van de kledingreparatie winkel zijn dol op Annabel, zij steelt hier in de straat de show met haar lange haren maar vooral haar onbevangenheid en eindeloze energie, ze fietst en rent de straat uit en weer terug, ondertussen iedereen gedag zeggend.

Met de linnen tas aan mijn schouder naar de bakker in de straat om de hoek, altijd een vers croissantje voor Pepijn en Bella, van het huis. We kunnen vaak de verleiding niet weerstaan om iets lekkers mee te nemen, we genieten veel te veel van het leven. Sushi wordt bezorgd op de fiets, wat we in bed opeten want dat staat nog steeds in de woonkamer. Er is af en toe wat verwarring, we hebben drie deurbellen en maar eentje werkt er. Nog van de tijd dat het huis verdeeld was. Je moet niet drukken maar trekken, dan wijst het zich vanzelf. Wel even wachten want wij komen van boven en het duurt even voor we de lange wenteltrap af zijn. De eeuwenoude wenteltrap, vervloekt door de mannen die hier allemaal aan het werk zijn geweest en die wij zo mooi vinden. Tussen de 32 en 36 treden, daar zijn we het met zijn viertjes nog niet over eens. En als ik even geen zin heb om weer de trap af te snellen, ik ren altijd de trap af, weet ook niet waarom, gooi ik gewoon de sleutel door het raam naar beneden. Iedereen die een sleutel heeft mag deze gebruiken maar moet er nog zo aan wennen dat ze het altijd vergeten. In de kledingzaak op de hoek achter ons huis verwelkomt de verkoopster haar nieuwe buren en verteld aan AR dat ze mij en alle ontwikkelingen volgt, AR verteld haar collega dat hij de vader is van Pepijn, de verkoper is de vader van het klasgenootje waar Pep onlangs een keertje speelde. Een vriendschap ontstaat tussen de mensen van de enige kekke concept store in ons stadje waar wij naartoe vluchten als we het bouwlawaai en de stof even zat zijn, een leuke vriendschap zonder dat we leuk hoeven te doen. Ik fiets met mijn stalenboek in mijn fietsmandje en stap binnen in hun huis, zij gaan binnenkort een muur verven. Ik zie aan AR dat hij het idee van een eigen winkel helemaal ziet zitten en weet wat hij wil dat ik ga doen.

In huis gaat alles heel hard, in een paar maanden tijd zie ik van alles ontstaan. Er zijn ontzettend veel tegenvallers, voor alles is een oplossing maar het perfecte plaatje laten we los, het past misschien ook niet bij het huis. Of bij ons. Ik kies kleuren, heel veel kleuren en minstens zoveel behangetjes, dit is ons voor altijd huis en we houden nergens anders rekening mee dan alleen onze eigen smaak. Het is chaos, niets heeft een plek, spullen staan nog in dozen, we verplaatsen bedden van de ene ruimte naar de andere, van verdieping naar verdieping en ademen meer stof in dan ons lief is. Maar we houden zo van ons huis. Ons huis, een echt familiehuis waar we verstoppertje spelen en maar roepen als het te lang duurt voor we gevonden worden, ik graag in een hoekje op een traptrede zit omdat ik daar alle geluiden kan horen en zo weet wie zich waar in het huis bevindt, waar mensen elke dag stilstaan om het te bekijken en wij regelmatig de deur opendoen omdat er iemand op de stoep staat niet wetende dat zij op de foto worden gezet met ons huis als achtergrond. Het is een bijzonder huis, dit rijksmonument uit 1669, dat voelen we iedere dag. Fijn dat wij daar voor ons hopelijk heel lang en voor het huis heel even onderdeel van mogen zijn. Ik hoop dat we er in slagen het in ere te houden en er iets prachtigs van kunnen maken, daar doen we in elk geval ons stinkende best voor. Ik neem je mee in het proces, vanaf het begin en laat zien wat wij er van maken. Ik begin bij de opkamer, Pepijn zijn slaapkamer die hij al met ons en zijn zusje deelde en nu alleen nog met haar, totdat zij in haar eigen kamer kan slapen. Tot snel, liefs!

Terug op de blog, met ons renovatie project

In het laatste blogbericht over ons hele oude nieuwe huis schreef ik nog over de zoektocht, inmiddels kan ik schrijven over alles wat er tot dusver allemaal is gebeurd. En dat is veel, heel veel. Natuurlijk is het nog lang niet klaar maar we kijken naar wat er tot nu toe allemaal al is gedaan en niet te veel naar wat er nog moet. Stap voor stap maken we iets bijzonders van het huis waar we zo verliefd op zijn en daarbij neem ik je graag mee. Ik heb alles vastgelegd zodat ik het hier op de blog met je kan delen. Ik maakte in de hoek van de woonkamer plek voor mijn groene bureau zodat ik daar kan zitten werken maar verhuisde al snel naar beneden waar het bouwlawaai naar de achtergrond verdween. Mijn oude desktop is vervangen voor een nieuwe, alles werkt nu weer zoals het moet en snel ook, wat een verademing. Ik zal voor en na foto´s laten zien en alles ertussenin, ik deel de obstakels, tegenslagen, meevallers en af en toe blik ik terug op ons vorige huis waar alles kaarsrecht, strak en af was. Waar we nog geen moment heimwee naar hebben gehad.

Gestript, tot de basis en weer opbouwen. Het ging allemaal heel voorspoedig. Het plan was van boven naar beneden werken. Allereerst wilden we een badkamer op de bovenverdieping waar drie slaapkamers, de overloop en een zolder zaten. Van drie slaapkamers naar twee en een badkamer. Omdat we een zolder boven de gehele verdieping niet nodig vinden houden we in de slaapkamers en de overloop de hoogte, alleen boven de badkamer zit de zolder. We begonnen voorspoedig, al snel lag alle puin in de tuin en werd de gehele verdieping voor de zekerheid behandeld tegen houtworm, we mochten 72 uur het huis niet betreden. Dat vonden we al lang, toen niet wetende dat de bouw volledig zou worden stilgelegd voor een paar spannende weken. Het risico van het verbouwen van een rijksmonument. Drie handdrukken van de welstandscommissie die onze plannen goedkeurde en we mochten door, een paar dagen voor de bouwvak. Het was oponthoud die we niet konden gebruiken, tijd die we niet over hadden. Dankzij een paar hardwerkende vakmannen die zich tijdens een hittegolf te pletter werkten konden we na de verhuizing tenminste douchen en waren de kamers opgebouwd, de wanden stonden en het gips zat tegen de muren en wanden.

Eigenlijk kaal op zijn mooist, gestript tot niets meer dan het geraamte. De eeuwenoude muren, spanten, kieren, alles schots en scheef. Je moet er van houden en dat doen we. Al duurde het een tijdje voor ik niet meer duizelig en misselijk was, als Annabel haar stiften op tafel laat liggen rollen ze er af, zo scheef staat het huis. Je went er aan en merkt het niet meer. Een heel gepuzzel, de spanten zitten laag, tussen de spanten komt de douche, waar langs moeten de leidingen lopen, zo ook voor de verwarming en elektra. Het is zeer zeker geen simpele klus maar iedereen werkt zo hard en heeft zo zijn best gedaan, dat waarderen we enorm. Het badkamer idee werkte we ter plekke uit, met tape en meetlinten. Als alles nog een grote ruimte is moet je flink je best doen te visualiseren hoe het uiteindelijk wordt. Je hebt geen enkel uitgangspunt en een lege ruimte lijkt, gek genoeg, kleiner dan het eigenlijk is. Pas als een ruimte zich vult zie je de omvang goed.

Ons renovatieproject, monumentaal wonen in hartje binnenstad, een rijksmonument uit 1669. Ik moet het af en toe even herhalen voor mezelf, zo bijzonder vind ik het. En nee, het is niet alleen een feestje. We zijn ik weet niet meer hoe vaak van slaapplek gewisseld. AR en ik begonnen in de opkamer, Pepijn zijn slaapkamer, daar sliepen we de eerste nacht samen terwijl Pepijn en Annabel bij mijn oma logeerden. Dikke tranen, we zouden met zijn allen voor het eerst in het huis slapen. Maar toen we om half tien in de avond nog moesten wachten tot de bedden uit het vorige huis gehaald werden besloot mijn moeder ze naar mijn oma te brengen. Daar staat altijd een tweepersoonsbed klaar waar je zo in kunt duiken. De avonden erop sliepen we met zijn vieren in de opkamer. Vanwege de oponthoud van de bouwstop verhuisden we echt op het allerlaatste moment. De ochtend van de sleuteloverdracht laadde we de laatste spullen nog in het slagschip, de oude Volvo die ik kreeg nadat ik mijn mooie bolide vriendinnetje inleverde. Het leven is hectisch, chaotisch, zeer onpraktisch maar iedere vooruitgang en alle afgeronde klussen geven zoveel energie, we klagen niet. Ook niet als wij wisselen met de kinderen omdat ze elkaar even zat zijn en in plaats van naast elkaar elk naast een kind liggen (drie keer raden wie bij wie). Ik klaagde zelfs niet toen AR en Pepijn weg waren tijdens hun jaarlijkse mannenuitje en ik met emmers sjouwde omdat het water letterlijk onze slaapkamer in regende bij een flinke hoosbui. Het heeft toch weinig nut. En het is maar water.

De meest gestelde vraag, gaat alles nog volgens planning of liggen jullie nog op schema? Daar doen we niet aan, we kijken nooit zo ver vooruit en gaan al helemaal niet vooraf bedenken wanneer we iets af willen hebben. Zouden we dat wel doen dan was dit alles een groot stress verhaal geworden want niets verloopt volgens planning. Als ik een tip zou moeten geven dan zou ik zeggen wees flexibel. Na iedere tegenslag volgt wel weer een oplossing, wees vindingrijk en blijf er niet in hangen, baal er van en laat het dan weer los. Er zijn ook zeker meevallers, zo komt deze week ineens alles samen, de keuken is geleverd zonder problemen en wordt geinstalleerd, de stukadoor kon al aan de slag op onze bovenverdieping, onze koperen kranen bleken eerder leverbaar te zijn en kwamen begin deze week al binnen. Dit is een goede week. Ook al staat ons bed in de woonkamer en slapen Pepijn en Annabel samen in zijn kamer onder protest, Pepijn heeft nog niet echt kunnen genieten van zijn kamer. Het eind is in zicht, wat de bovenverdieping betreft. Dat is al een klein feestje waard.

Tot snel,liefs!

Mijn fijne bolide vriendinnetje. Het allereerste afscheid, de Fiat 500

Nu we gaan verhuizen is het onvermijdelijk, afscheid nemen. Het eerste afscheid is makkelijk, al gaan we de Fiat best een beetje missen. Het is het fijnste autootje waar ik ooit in heb gereden. Mijn tweede, mijn cadeautje nadat iemand op mijn vorige auto is ingereden, total loss, niet meer te redden. Ik heb het vooraf niet zo bedacht, toch kreeg ik een auto in dezelfde kleur waarin ik het huis wilde laten schilderen. Vrijwel iedereen die hier ooit een pakketje heeft afgegeven of iets anders kwam brengen vroeg: "Wat was er eerst, de auto of het huis?"

Een allerlaatste ritje, samen met mijn moeder en mijn zusje. Afgelopen zondag stapten we met zijn drietjes voor het laatst in mijn bolide vriendinnetje. Stralend, net gepoetst, klaar om in te leveren. Ik besluit mijn camera mee te nemen, rij richting Oranjewoud naar de Overtuin, zoek een parkeerplekje en maak foto's. Vol in de zon, niet de mooiste foto's. We lopen een stukje, ik berg mijn camera op en bedenk me dat het waarschijnlijk ook gewoon een stom idee is.

Een van de mooiste plekjes hier in de omgeving, de Overtuin. Prachtige lanen, een slangenmuur, kruidentuin en wat speeltoestellen voor de kinderen. We wandelen er graag als we zonder de honden op pad zijn, die zijn in het park niet toegestaan. Regelmatig zien we bruidsparen poseren, het is een geliefde plek voor bruidsfotografie. En vooral nu in de lente, als alles gaat groeien en bloeien, is het er prachtig. Al blijft de herfst mijn favoriet, niets fijner dan met je frisse neus in de lucht met je voeten door de bladeren te banjeren. Pepijn zijn eerste schoolreisje met zijn klas van het dorpsschooltje was in de Overtuin. Ik liep die snikhete dag in een groen drakenpak. Met een halve meter stof over aan armen en benen, vol in de zon mocht ik me verstoppen voor de kinderen. Zij moesten de prinses redden van de draak. Nou ben ik nooit een typisch prinsessenmeisje geweest, een draak staat ook best ver van me af. Ik had er niks over te zeggen, de rollen waren verdeeld, ik hees me in dat pak en liet me vangen door Pepijn en zijn klasgenootjes. Het was een heerlijke dag, de kinderen genoten volop, dat is het belangrijkste.

Terwijl mijn moeder en zusje het landgoed Oranjewoud van een afstandje bewonderen, het hek is gesloten, helaas geen toegang voor onbevoegden zoals wij, krijg ik een ingeving. Mijn moeder loopt terug naar de parkeerplaats en haalt de Fiat op, ondertussen verzamelen mensen zich voor het hek en neemt een van hen foto's van de anderen. Ik vind het fijn, ik ben niet de enige die het landhuis als achtergrond wil gebruiken. Zij nemen er de tijd voor. Ik pak stiekem mijn camera erbij als mijn moeder met mijn zusje kletst vanuit de auto terwijl ze wacht tot de mensen klaar zijn met foto's maken.

Nadat mijn moeder de auto voor het hek parkeert (en wij vervolgens instructies geven, hij staat scheef, iets meer met de neus naar rechts) maak ik wat foto's en terwijl ik bezig ben hoor ik, "Pas op, een slang!". Ik sta midden op de weg, kijk rechts en zie warempel dat er zowaar een slang voorbij komt glijden. Te snel, ik heb geen tijd om mijn telefoon te pakken en de slang te filmen, tot grote spijt van Pepijn en Anne-Roel. Gelukkig wist ik wel een foto te maken, anders hadden ze het vast niet gelooft. Het is voor mij de eerste keer dat ik een slang zie, in vrijheid, niet achter glas. Zo snel als 'ie kwam is 'ie ook weer weg, het gras in. Vast op de vlucht voor de drommel mensen die hem inmiddels vlak op de niet bestaande hielen zitten.

Mijn volgende onverwachte ontmoeting, naast die met de slang, is met Charissa. Ik spotte de oranje witte ijskraam al van een afstandje. Ik vraag of ze op de foto wil, zij stemt in, verplaatst de ijskraam een stukje en ik maak foto's. Zo leuk, zo spontaan, ik geef haar door waar ze het straks kan terugvinden en vraag netjes of ze er bezwaar tegen heeft dat ik het publiceer. Zij zet haar naam in mijn telefoon zodat ik het niet vergeet en ik het niet verkeerd spel. En zo zit er zomaar een verhaal achter de foto's. Die van de auto, de slang en Charissa met de ijskraam.

Voor en na foto's. De open keuken na het slopen van een muurtje

Niet eerder liet ik de voor en na foto's zien hier op de blog. Daarom ga ik vanaf nu terugkijken en laten zien wat wij zoal hebben laten doen en zelf hebben gedaan om dit huis te veranderen in wat het nu is. Te beginnen bij de keuken, door een muur te slopen gooiden we het open en kwam er eindelijk wat meer daglicht binnen. Door het lage plafond komt er beperkt daglicht binnen, dat voorheen ook nog geblokkeerd werd door het muurtje. Om voor nog meer licht te zorgen koos ik voor een hoogglans witte keuken. Wit weerkaatst licht, zo vergroot je als het ware de lichtinval. Een handig trucje om een donkere hoek in huis ruimtelijker te maken. Iets wat dit huis wel kon gebruiken. Daarnaast wisten we niet zeker of we hier lang zouden wonen, we kozen een keuken die niet heel smaakgevoelig is, meer geschikt voor verkoop.

Van afgesloten keuken naar open keuken. Eigenlijk maar een kleine verandering, het muurtje was zo om, toch een groot resultaat. Daar hou ik van, het hoeft allemaal niet te moeilijk. Vaak is een kleine verandering al genoeg voor een groot effect. We wilden zo weinig mogelijk keuken en een grote eettafel. Ik zie een keuken graag meer als een meubel dan keuken en wil niet dat het teveel ruimte in beslag neemt. Vast vanwege mijn gebrek aan talent voor koken. Geen bovenkastjes, net als in ons eerste koophuis. Met het ontstaan van meer ruimte was er plaats voor een drie meter lange eettafel. Die kochten we al snel voor onze eerste kerst in dit huis, met familie, althans, een deel van de familie. Met zijn twaalven rond de tafel paste prima. Ik weet nog hoe fijn ik het vond, hoe belangrijk het voor me was om nieuwe herinneringen te maken en dat deden we.

Foto boven de ene kant van het muurtje, de lichtschakelaar verdween met het muurtje. Het duurde een jaar voor we ontdekten dat die schakelaar bedoeld was voor het lichtpunt in de keuken. Gelukkig zit dat lichtpunt heel onpraktisch in het midden van het plafond waar we toch geen lamp zouden willen ophangen. Foto onder de andere kant van de muur met daar een deel van de keuken, waaronder de oven. Omdat de oude keuken was aangepast voor de rolstoel vanwege mijn schoonmoeder, zij had MS, was het werkblad verlaagd en werd er onder de kookplaat ruimte vrij gehouden.

Foto boven, zwarte pijlen geven de plek aan van het muurtje. Foto onder, de doorgang naar de oude keuken met voor het raam mijn moeder die hielp met het uitzoeken en schoonmaken van alle keukenspullen van mijn schoonouders voor de kringloop. De witte vakkenkast rechts tegen de muur hangt nu in onze bijkeuken met daarin ons linnengoed. Op dezelfde plek in de keuken hangt nu een roze kast aan de wand waarin een deel van ons servies zit, daarover meer in een later blog.

Inmiddels doet ze het niet meer, toen zat ze het liefst op dit plekje, bovenop de keuken. We hadden alle tijd in de ochtend, geen school, Bella was nog fijn thuis. Pepijn vroeg na zijn eerste week in groep 3 of hij alleen naar school mocht lopen en weer terug en dat mocht. We maakten afspraken, welke route en hoe laat hij thuis moest zijn en hij vertrok vol trots door het vertrouwen wat wij in hem hadden elke ochtend zelf naar school. Annabel en ik deden rustig aan, zo kon zij op haar dooie gemakje haar broodje smeren en langzaamaan haar ontbijt verorberen, in dit hoekje op de keuken.

Zijn er dingen die we nu anders zouden doen? Jazeker, we misten al snel het fornuis in onze eerste koopwoning. Hoe klein de keuken ook was in de jaren'30 woning, het fornuis was groot. Met maar liefst 6 pitten, niet dicht op elkaar, was er meer dan genoeg ruimte voor meerdere pannen. In dit huis kozen we voor een 5 pits kookplaat, helaas zitten de pitten vrij dicht op elkaar waardoor pannen net niet lekker naast elkaar passen. En natuurlijk de lichtschakelaar, foutje. Dat is het enige, ik ben blij dat we voor vrijwel alleen maar lades hebben gekozen, op de hoek- en koelkast na. Ideaal in gebruik. Om het beeld rustig te houden koos ik voor de vaatwasser dezelfde front, het lijkt op twee lades maar daarachter zit toch echt de vaatwasser. En de ingebouwde tafelmodel koelkast was ook een goede keuze, links naast de oven. Ik wilde niet de hoogte in, om de breedte opties te vergroten liet ik de keuken op dezelfde hoogte. Op de plek van de hoge koelkast, in de hoek van de oude keuken, staat nu het Franse servies wat mijn ouders meenamen van vakantie. Daarboven de oude schilderijen van mijn schoonmoeder die haar vader heeft ingelijst, Anne-Roel zijn opa was lijstenmaker. Aan het plafond een oude messing lamp die ik voor een paar euro kocht in de kringloopwinkel.

De eerste voor en na. Meer foto's van de voor situatie in dit blogbericht. Naast de keuken hebben we nog de badkamers en over een paar maanden natuurlijk de voor en na's van het nieuwe huis. Ik ben al bezig met het ontwerp van de keuken in het nieuwe huis, iets heel anders, ditmaal helemaal naar eigen smaak. Aanstaande maandag gaan we de boel opmeten, ik ga foto's maken en hopelijk ook wat filmen zodat ik genoeg kan laten zien van de voor situatie. Misschien ga ik live filmen op Instagram, dan kun je even meekijken. Ondertussen kijk ik terug op de blog en laat ik je nog meer zien van wat we de afgelopen jaren hebben gedaan. Leuk? Zal ik meer voor een na blogposts plaatsen? Ik heb besloten geen shoot meer te laten doen, geen binnenkijker van ons huis voor de woonbladen. De blog is de enige plek waar je dit huis kunt bekijken. Niet om je zo te lokken maar ik ben er aan toe om het hier af te ronden en ik ben al wat begonnen met inpakken, zo zijn we goed voorbereid en hoeft het niet op het laatste moment nog snel te gebeuren. We zijn er erg aan toe om dit huis achter ons te laten.

Aan de ontbijttafel.. Fijne Pasen!

Pasen, de laatste in dit huis. Eigenlijk doen we niet veel anders dan andere zondagen, Anne-Roel zorgt voor lekkere broodjes en beleg, Pepijn en Annabel dekken de tafel. Geen fotogenieke perfect gestylde tafel, het is een rommeltje. Heerlijk. Ik bemoei me nergens mee en observeer. Ditmaal geen versierde paasboom, de paastakken liggen al weken onder de carport en daar blijven ze liggen. Met een hoofd vol plannen en ideeën voor het nieuwe huis nemen we beetje bij beetje afscheid van dit huis.

Nog twee maanden tot we de sleutel krijgen van het nieuwe huis. De lege verhuisdozen staan al in de gang, althans, de eerste stapel. Het wordt een drukke periode, veel heen en weer gereis van dit huis in het dorp naar het huis in de stad en weer terug. Het ene huis dat steeds leger zal raken, het andere voller. We blijven in ieder geval tot de zomervakantie hier, Pep en Bella ronden het schooljaar af op hun gezellige dorpsschooltje. Niet al onze spullen gaan mee, ik ga de komende weken alles uitzoeken en sorteren. De eettafel is inmiddels verkocht. Ik beantwoord veel berichtjes en vertel dat de vakkenkast met ons mee verhuist, die is niet te koop. Het begin van een hectische tijd, we doen nog even lekker rustig aan en genieten van dit lange weekend waarin we nog niks moeten.

Annabel aan tafel, haar verkruimelde croissant met niks erop voor haar neus, kleine Takkie naast haar. Pepijn wat ziekjes, geen foto's graag. Non stop haar mond open. Zoveel te vertellen. Over donderdagavond discoavond op school, dansen met Tijn, zaterdag boodschappen doen met papa en stiekem samen een ijsje eten. "Jullie niet, wij lekker wel". Pep baalt, ik niet. En iedere keer wanneer we haar even niet verstaan of niet goed opletten en vragen "Wat?", haar antwoord, "Poepgat". Voor het ontbijt chocolade eieren zoeken, Pep heeft ze verstopt, zij zoekt. Na het ontbijt vertrekken Anne-Roel en Bella samen naar opa en oma. Terwijl Pepijn onder een dekentje op de bank ligt ga ik verder met het ontwerp van onze nieuwe keuken. Tweede Paasdag begint met tranen vanwege een mopperende Pepijn op zoek naar de paaseitjes die Bella heeft verstopt. Ik zorg voor een vlug ontbijt zodat hij op tijd op de tennisbaan staat voor zijn toernooi.

Droomhuis gekocht

We hebben ons droomhuis gevonden. Even leek het erop dat het voor onze neus was weggekaapt maar ineens was het de maandag waarop we het koopcontract tekenden. Zo snel ging het natuurlijk niet, we hebben flink in spanning gezeten en het leek een eeuwigheid te duren voor we eindelijk een kijkje konden nemen. Er ging uiteraard iets mis maar uiteindelijk kwam het allemaal goed. En hoe. Ik heb zoveel huizen bekeken de afgelopen maanden, het was nogal een avontuur. Kennelijk snapt niet iedereen dat een schoon huis beter verkoopt. En zijn sommige mensen trots op hun troep of vuile was. Bij iedere geplande bezichtiging werkte ik me in het zweet om ons huis te laten blinken, propte ik de volle wasmanden in onze auto's zodat er nergens iets rondslingerde en mochten Pepijn en Annabel niet in hun kamer spelen zodat niemand over speelgoed kon struikelen. Het huis was ongezellig netjes, sfeerloos, een showroom waar net zo goed niemand kon wonen. We misten onze rommeltjes, de spullen die persoonlijkheid geven aan een huis, wat laat zien dat wij hier wonen. Maar dat is uiteindelijk wel hoe je een huis verkoopt, dat was de bedoeling en dat deden we.

Een huis zoeken is een avontuur, elke keer weer een verrassing wat je aantreft. Een enkele keer overtrof het de foto's, vaak viel het flink tegen en waren er onaangename verrassingen. Vieze geurtjes in de badkamer, een wc met zelfgemaakt plafond van wat houten latjes waar je dwars doorheen kijkt, druipend verfwerk en zeil wat op de vloer hoort tegen de keukenwand geplakt. Dit alles in het huis waarvoor ze de hoofdprijs vragen. Staat nog steeds te koop. Of bewoners die samen op de bank zitten terwijl de makelaar je rondleidt en zijn verhaal doet. Het huis zo scheef dat ik bijna niet rechtop kon blijven staan op mijn hakken en me even terug waande op een feestje in een ver verleden waar ik dronken rondliep en een makelaar die maar bleef roepen dat je daar niks aan moest doen, dat gaf juist sfeer aan het huis. Dan de huizen waar we eerst even langs wilden rijden voor we een bezichtiging planden, heel verstandig, die hebben we niet meer van binnen bekeken. Of het huis met de dode muizen op zolder, het hoofd van Anne-Roel vol spinnenwebben nadat hij zo dapper was het door de deuropening te steken, lange man, laag plafond. Af en toe paniek als ik weer thuis was, hoe kunnen we zo'n mooi huis verkopen terwijl er zo weinig leuks te koop staat, straks vinden we nooit iets.

Ons droomhuis vonden we eerst op Funda, we waren zo enthousiast en belden direct om een bezichtiging te plannen. Iets verderop in de straat stond nog een huis te koop, dat was onze tweede keus, we belden ook om dat te bezichtigen. We konden beide op dezelfde dag bekijken, de dag ervoor het telefoontje dat ze zo goed als verkocht waren. Het ene huis stond net een paar dagen te koop, het andere al langer, beide bij een andere makelaar, beide verkocht. En we wilden zo graag in de binnenstad, terug naar ons stadje en graag er middenin. Er kwamen meer te koop in het centrum, allemaal zonder tuin, geen optie voor ons. Ondertussen bekeken we veel huizen, het was het allemaal niet, het huis waar we wel voor vielen kwam met zoveel extra kosten, dat was boven budget. Net toen we door alle opties waren en zelfs Anne-Roel de zenuwen kreeg besloot hij een telefoontje te plegen, ons droomhuis stond nog steeds op Funda zonder vermelding verkocht onder voorbehoud en we waren al flink wat weken verder. Toevallig was het net weer vrij, vertelden ze, de koper kon de financiering niet rond krijgen.

Al voor ik het had gezien wist ik het, dit is het huis. Omdat ik vermoed dat ik op slag verliefd zal zijn vraag ik mijn moeder mee, een paar extra ogen, kritische ogen. We staan op de stoep voor de deur, ik trek aan de oude bel (ja, echt, je moet aan de bel trekken) en hoor de bel rinkelen in de gang, een echte bel. Geen reactie. Ik druk op de bel erboven, de bel voor de verdieping. Wederom niks. We gluren door de brievenbus en daar is het al, de liefde, ik ben verliefd op de gang. Verder zien we niks, de grote houten luiken zitten voor de ramen. Na een telefoontje blijkt dat de assistent een fout heeft gemaakt, er komt niemand. De volgende morgen gaat de deur net open zodra Anne-Roel en ik op de stoep staan, we gaan samen, ik stap de drempel over en weet het zeker, dit is het huis. Natuurlijk zijn er minpunten, er is een tuin maar die blijkt veel kleiner, de voorkamer op de begane grond staat te vol om goed te kunnen bekijken, het souterrain net zo. In de woonkamer een hele schuine vloer, ik dit keer niet op hakken. Bij elke stap die ik zet op de 400 jaar oude wenteltrap (geel!) en iedere ruimte die ik binnenstap wordt de liefde steeds groter voor dit monumentale pand. Als we uit het huis stappen en nog even een blik werpen op de indrukwekkende gevel vraagt Anne-Roel me wat ik ervan vindt en zegt vervolgens tegen de makelaar dat we bij thuiskomst direct een bod doen. In de auto op weg naar huis zijn we stil, onder de indruk en vol spanning, dit moet gewoon goed gaan.