★ Why I need back-up and Marie Kondo my way

Ineens knipperde mijn beeldscherm en sloeg mijn hart een paar slagen over. Mijn beeldscherm is niet alleen een scherm, het is alles in een, alles zit er in, waaronder de harde schijf. Alles weg, dacht ik. Hoe vaak ik ook zeg dat het niet zo verstandig is geen back-up te maken, ik adviseer dikwijls anderen dit te doen, ik deed het zelf nooit. Dan is het best even schrikken wanneer je de boel niet aan de praat krijgt, ik zond met mijn hele lijf alle liefde die ik in mij had richting mijn desktop, 'laat me alsjeblieft niet in de steek'. En vroeg in paniek Anne-Roel om naar huis te komen, alsof alles daarmee opgelost zou zijn. Ik wenste zelfs dat ik terug kon naar de vorige avond, toen alles nog gewoon werkte zoals het hoort.

Een van de vele vader en dochter momenten, samen kralen rijgen

Een redder in nood loste het zomaar even op en snel ook. Waarschijnlijk voor hem appeltje eitje, voor mij werd hij de held van dit debacle. U mag best weten, ik liet even een traantje, vervolgens deed ik een dansje, alles is er nog, alles is veilig. Bij deze een dankwoord voor Ronald Hilaruis, wat vreselijk fijn dat ik nu weet bij wie ik moet zijn als de nood aan de man is, of vrouw. Mail hem, bij problemen met je destop, laptop, etc, hij lost het op en kan vrijwel alles terugvinden wat jij kwijt bent. Ook al weet ik dat het geen wereldramp is, het zou voor mij persoonlijk best verdrietig zijn wanneer ik alles kwijt zou raken. Alleen al om alle foto's van de kinderen, alles staat opgeslagen op de desktop. Een heel leven in foto's zomaar bijna weggevaagd.

Annabel in haar alle tinten roze wereld

Ik lees overal over opruimgoeroe Marie Kondo, opruimen per categorie, ik besloot dit digitaal toe te passen. Mappen vol afbeeldingen bekeek ik de afgelopen dagen, het werd tijd dat ik eens schoon schip maakte. In de begin blogjaren bewaarde ik niet zoveel, ik leerde dat het toch verstandig is oude foto's op te slaan, zo hoef ik geen nee te verkopen als er weer eens wordt gevraagd naar een foto van jaren geleden. Inmiddels heb ik dan ook mappen vol mappen met foto's van jaren terug tot nu, ik kan dikwijls niet eens vinden wat ik zoek, ik ben uren bezig, op zoek naar die ene foto. Dat moet anders.

Foto's bewerken van maanden geleden, nieuwe mapjes aanmaken met naam en niet alleen datum, foto's verwijderen, een tijdrovende maar leuke klus. Ik keek met andere ogen, waar ik voorheen best veel van hetzelfde bewaar besloot ik nu een enkele foto te selecteren, de rest was voor de prullenbak. Het is niet nodig tig foto's van eenzelfde strekking in dezelfde periode te bewaren, op vakantie samen aan de ontbijttafel is leuk om vast te leggen, een keer, niet elke dag. Ik koos de mooiste, leukste, soms de slechtste maar altijd de foto waar ik het meeste gevoel bij had. Toch nog best moeilijk, maar als ik op de oude manier verder ga heb ik aan het einde van mijn leven duizenden foto's en waarschijnlijk nooit de tijd deze allemaal te bekijken.

Kill your darlings, niet makkelijk. Ik heb een hekel aan geposeerde foto's, ik vind dat zo vreselijk onecht en nietszeggend, ik maak ze het liefst niet en als ik het toch heb gedaan bewaar ik ze vaak niet. Ik fotografeer mensen zoals ze zijn, ik fotografeer het zoals het is, geen geforceerde brede glimlach naar de camera. Ik 'volg' met mijn camera en schiet maar raak, zo heb ik dus van een fijn moment tussen broer- en zuslief zomaar een tiental foto's, terwijl zij samen knuffelen, lol hebben en spelen maak ik bijna non stop foto's. Het zijn die momenten die ik de moeite waard vind om vast te leggen, soms mislukken de meesten, het nadeel van mijn liefde voor niet geposeerd, niemand houdt rekening met mij, niemand staat stil. Nu en dan ook veel gelukte foto's, in mijn ogen goed gelukt, ik weet dat het geen perfecte foto's zijn, ik heb geen verstand van fotograferen. Wat vind ik het moeilijk om daar een selectie uit te maken. Toch lukte dat.

Eigenlijk beantwoord ik hiermee direct een beetje de vraag hoe het me lukt de kinderen echt vast te leggen zoals ze zijn. Ik regisseer niks, zeg niet waar ze moeten staan of zitten, hoop dat ze niet in de camera kijken en mij vooral negeren. Helaas is Pepijn zich maar al te bewust van de camera en neemt hij steeds een bepaalde pose aan, met gekke gezichten en zijn vingers in de lucht, of scheef voor zijn hoofd. Hij wil niet graag op de foto, ik zou niets liever willen. Het is niet anders, ik wil zijn beslissing respecteren, als het me wel lukt foto's te maken vraag ik dan ook of ik deze mag gebruiken voor mijn blog, omdat hij graag wil weten wat ik er dan bij schrijf overleg ik ook daarover, hij wil niet dat ik teveel over hem vertel, "Ik weet niet wie het allemaal leest". Ik ook niet, helemaal niet verkeerd om daar af en toe bij stil te staan.

♥